OS CATALÁNS SOCIALIZAN EN VERTICAL

FAISE TENRO ler a David Monteagudo. Os libros, non; neles ponse malote vigués. A Monteagudo hai que lelo en entrevistas. Norman Mailer advirte en América (Anagrama) de que «cantos máis lectores posúas, menos podes dicir». Monteagudo era proletario instruído, porque presumía tanto de que as paredes da casa estivesen empapeladas de libros como de que nunca metera un televisor nela. Ese electrodoméstico sempre me pareceu fundamental na educación. Porén, os intelectuais gustan de fachendear de que limitan as fontes de acceso ao coñecemento con parvadas coma carecer de televisor. Monteagudo escribiu Fin (Acantilado) aos tres días de cumprir os 40; un tempiño despois da morte daquel pai bohemio, pintor e cantante na Variedades, de Viveiro. O texto convenceu ao editor Jaume Vallcorba e a outros 50.000 lectores, polo que o autor pediu o finiquito como proletario e quedou en instruído, sen marca algunha de clase. Monteagudo confesa que o seu novo libro, anodinamente chamado El edificio (Acantilado) tiña por nome no orixinal Cuentos que acaban mal, pero Vallcorba advertiulle de que os contos non venden. O título primixenio convidaba a botarlle un ollo, o definitivo pode ter o mesmo atractivo ca Ley de Propiedad Horizontal (Tirant Lo Blanch). Monteagudo é casteller, é dicir, participa nas torres humanas da súa vila. Sabe, por tanto, que os cataláns socializan en vertical. Teme, erradamente, que un editor é un editor.

Photo: Jagger. Cecil Beaton