octobre 2012

    O sábado, ao regresar dun curso en Vigo, baixei xogar ao fútbol co meu fillo. Antón aínda ten seis anos, pero madureza abonda como para asumir iso que se asume con catro ou cinco máis: o seu pai non vai aprenderlle nada de fútbol. Por iso, toma como modelo o seu avó paterno. Executa os regates e os disparos segundo lle bisba á orella o meu pai. No curso coñecín a Manuel Barreiro, un home a quen a vida empuxa contra os 40; algo que el trata de evitar cunha firmeza enchida de dignidade. Manuel adoita vestir de... [Lire la suite]

  Os poetas de agora non viven o outono coma antes. Xa non dedican os seráns a contemplar a vagarenta e prácida caída da folla, senón que a recrean en Twitter. Xa non lamentan o demorado repregue da vida cara aos cuarteis de inverno, senón que tratan de revivilo e conservalo nas fotografías de árbores que publican en Facebook. Pero o outono converteuse nunha especie de centro comercial, ao que acudimos neste tempo para apañar unhas castañas ou recolectar unhas setas con cestos de vimbio e impermeables verdes de forro... [Lire la suite]

  Joan Didion conta cun verniz de retranca a urxente fuga do xeneral Gerardo Machado dende A Habana ata Miami nunha noite de agosto de 1933: «Levaba canda el cinco revólveres, sete sacos de ouro e cinco amigos en pixama». A reportaxe, Mañana Uno, forma parte de Los que sueñan el sueño dorado (Mondadori), que recolle traballos da xornalista norteamericana. O mellor para perder o respecto desmedido cara aos mandatarios é imaxinalos na intimidade. Certo que tampouco debemos entregarnos ao exceso. Vin tantas medianoites a Leopoldo... [Lire la suite]

  Todas as mañás, por volta das nove, percorro o Lugo trazado en granito e laxes. A esa horas, os que teñen traballo están xa metidos no seu acubillo, polo que a rúa é o dominio dos bohemios que perderon o reloxo, dos pensionistas que camiñan con calculadoras para determinar se poderán mercar tabaco para dous ou tres días e polas persoas que non teñen un emprego que as agarime. Adoito asomarme ás portas dos bares coma se fose un repartidor de Trinaranjus preguntando se deixa mercaduría. Dentro, sobre as barras iluminadas con... [Lire la suite]

  Levo días convencendo aos meus amigos de que Mangouras é Norman Mailer, revivido e empotrado como acusado no macroxuízo fisterrán e apocalíptico. Recoñezo que o desmesurado caos do Prestige ten máis de cinematográfico ca de literario, que é máis axeitado reproducir a catástrofe na gran piscina duns estudos con Ernesto Chao sufrindo coma capitán mercante co ánimo oprimido entre a ética e o negocio. Esta desventura xúlgase dez anos despois, como se facía antes nas películas para avanzar as tramas. Cando me informo sobre o... [Lire la suite]

    FAISE TENRO ler a David Monteagudo. Os libros, non; neles ponse malote vigués. A Monteagudo hai que lelo en entrevistas. Norman Mailer advirte en América (Anagrama) de que «cantos máis lectores posúas, menos podes dicir». Monteagudo era proletario instruído, porque presumía tanto de que as paredes da casa estivesen empapeladas de libros como de que nunca metera un televisor nela. Ese electrodoméstico sempre me pareceu fundamental na educación. Porén, os intelectuais gustan de fachendear de que limitan as fontes de... [Lire la suite]

  O escritor Amin Maalouf revelaba a tempo atrás a súa paixón gastronómica. Non deixaba de recoñecer que o seu papel na cociña «é de catador»; algo a supoñer, dado que está casado con Andrée Maalouf, autora de nomeados libros de receitas libanesas. Acomodado no ton íntimo e confesional, Amin Maalouf descubríanos a ledicia que lle representaban as encargas para escribir libretos de ópera. «Saqueime a sensación de atraso musical», apuntaba engadindo que o pai dirixía un programa de música clásica na radio e que a irmán toca o... [Lire la suite]

    A MIÑA MULLER sostén a teoría de que, cando acontece algo decicisivo, eu estou no baño. Houbo unha secuencia de situacións especiais nas que me ausentei: a voda, o nacementos dos meus fillos e operacións cirúrxicas que non concretarei por vergoña. Teño unha tendencia maior a dispersarme nos aconteceres privados. Hai sucesos públicos que recordo. Lembro estar na porta da casa coa mochila cando marchou Franco. A min persudiáronme de que o ferrolán era cruel, pero aínda se portou regalándonos tres días de loito sen... [Lire la suite]

  A intimidade atopámola nos lugares máis desabridos. A min acontécenme nos bancos, onde me tratan de Santiago. Ás veces cústame reaccionar cando me falan polo nome de pía porque a mín caeume por un tío carlistón, larpeiro e sentimental. Subtituín un inexistente herdeiro de seu. Ninguén me trata de Santiago; nin a muller, que optou na orixe por un retranqueiro Jaure. En Lugo, vén sendo norma consuetudinaria que identifiquemos polo apelido. Ela, non sendo da provincia, atopoulle chiste tras escoitarllo aos meus amigos. A única... [Lire la suite]

  O derradeiro día para apuntarse a 'As persoas elegantes usan polaroids' é hoxe. Trátase do obradoiro práctico de xornalismo que imparto dende mañá en Vigo.   6º SESIÓN. 1. NA VOSA OPINIÓN. -No ventre do silencio con Xosé Luís Méndez Ferrín. O primeiro libro, a lapela, o comentario dun amigo espectador e outros perigos. O rigor. -Redacción, estrutura, anécdotas, citas, emoción. Do persoal ao colectivo. -Manuel Vázquez Montalan, Enric Juliana,... Exercicio práctico.   2. UNHAS PANTALLAS QUE NON SON DE... [Lire la suite]