UN FÍO DE AMOR E REVERENCIA

Os aneis de casados dos meus avós paternos teñen uns tamaños simbólicos: o anel de Juana cabe dentro do anel de Rufino. O perímetro corresponde co grosor da man de cada un, pero pode lerse coma metáfora do sometemento da muller ao seu home. Acordei agardando para mercar o pan. Unha señora de abrigo gris amarronado comentou o pasamento dunha muller de 100 anos. En 1912, os meus avós estaban casando; a finada onte estaba nacendo e o Titanic zarpando cara a Nova York. Ao cabo, as materias máis débiles aguantaron máis tempo. O matrimonio dos meus avós prolongouse por un fío de amor e reverencia que nunca chegou a tensarse. Existiu mentres existiu Rufino. A señora que faceleu onte estaba ligada á vida por unha vontade poderosa porque ninguén bota un século do tirón senón o acompaña unha intención marcada de sobrevivilo. O Titanic pesaba máis de 46.000 toneladas, das que tiraban 29 caldeiras avivadas por 159 fornos de carbón. Estas cifras están adxectivadas polo sobrehumano en comparación coa fraxilidade dun home. Pero nada vence unha vontade. Ou si. Todo o mundo comprendería que, se eu pago o pan, dispoño do dereito a decidir a clase de pan que compro. Pero non, ten que ser unha barra ben cocida e de Baralla porque así o require a miña filla, Sara. Ben se sabe que a democracia é o menos malo dos sistemas; sobre todo, cando se aplica lonxe. En Escocia, ou por aí.

photo: Cable Car Turnaround (1946) by Fred Lyon