O INATURABLE OCIO DE ROBINSON CRUSOE

Paco Martín elaboroume toda unha teoría da literatura nos catro minutos de 50 segundos que botamos de fala na rúa Raíña segundo eu saía do banco co pan colgando dunha bolsa na man e andaba cara ao periódico. «Ao cabo, escribir serve para que un tipo pase vinte minutos divertidos. E iso está ben, pero non agardes máis nada», veu razoarme con esa fala súa de ritmos tan pausados e sabios. O que Paco me describiu entre bocalada e bocalada, levoulle a Ian Watts unha chea de páxinas de O ascenso da novela, o clásico que cita Jonathan Frazen en Más afuera (Salamandra). Segundo Watts, a novela pasou de ser un entremento frívolo de condesas ociosas a superar ao resto dos xéneros porque no século XVIII xurdiron grandes bolsas de aburrimento nas clases medias. O círculo parece pecharse agora que a oferta de ocio se multiplica nos hipermercados electrónicos. David Foster Wallace describiu as inmensas paraxes do sopor que se estenden alén as xunglas de plurioferta de ocio nas que vivimos en La broma infinita (Mondadori) con aquelas 1.216 páxinas sen final aprensible. Despois de tanta inconcreción posmoderna, a novela regresou este anos ás marxes ríxidas do xénero negro. Mentres, Frazen, aburrido do éxito de Libertad (Salamandra), marchou para a illa de Masafuera, o lugar deshabitado no que habitou Alexander Selkirk, quen inspirou a Daniel Defoe o seu Robinson Crusoe (Xerais). O escritor norteamericano buscaba alí os motivos polos que Rousseau prescribía esa novela no seu Emilio para a educación infantil. Atopounos: prescribía o aburrimento da soedade para aprender a vivir con ela.

Photo: Sleeping in metro (Paris) Martin Soler