
HOUBO UN tempo en que vivía en Oviedo e tiven que cambiar de amigos, malia que calquera deles citaba a Noam Chomsky con naturalidade. O que me botaba para atrás de compartir horas con eles eran os xantares de fin de semana. Os sitios aos que me conducían eran ámbitos de baldosa branca pintada de manchas grises e cadeiras de ferro, contrachapado e plástico marrón imitador de madeira. Os televisores, voceando en solitario coma un avó eternamente ausente. Os menús eran monotemáticos na inspiración e no contido...
[Lire la suite]