TIMBERLAND, O MEU PAÍS

Os Timberland compreinos vai para dez anos. Cando a abundancia, non contaba os zapatos por anos; pero agora falo dos anos do coche con solemnidade lendaria. Ao meu pai reináballe presumir dos anos de roupa que o abrigaban. Eu sempre pensei que era unha teima dos que gozaron parcialmente do desenvolvemento económico que os levou nunha escaleira mecánica do pan negro ao asento dun Seiscentos. Agora tamén empezo a expresarme en anos para referirme ao traballo ou a relación coa muller. Antonte foi o día da morte de Franco. A xornada, lembrada hai pouco en tons epicamente dramáticos por uns vellotes de gabardina e brazo erguido en rigor mortis quedou esborranchada definitivamente pola pervesión zapateril de ubicar as eleccións xerais un 20-N para que se falase do primeiro ano dun pontevedrés gobernando na Moncloa e se esquecese un ferrolán gobernando no Pardo. Ese pazo sempre me lembrou a Marte como chaira erma cuberta de terra, pero os de Interviu veñen de descubrirnos que abeirou vida humana. Exhumaron un cento de fotos do ditador en zapatillas. A capa está ocupada polo zar da Magdalena ferrolá disfrazado de gentelman dando un saltiño charlotesco cunha raqueta nunha man. Coa outra, sinala o chan cun dedo sixtino coma os que pintaba Miguel Anxo. A revista descubrina no zapateiro, onde fun amañar os Timberland, que as clases medias non somos o que eramos.