FALANDO SOBRE UNHA NOVELA QUE ESCRIBÍN, PERO QUE NUNCA LIN

Mario Vargas LLosa queixábase no discurso do Nobel de que a muller adoita reprocharlle que soamente serve para escribir. Eu, recoñecendo a larga distancia entre prosas, aínda agardo a escoitar esa salvedade na miña casa. Entre mentres, acougo fóra, coma fan os amantes de segunda. De cando en vez convídanme a unha desas roldas de lectores que chaman clubs de lectura. Comparezo diante deles co mesmo ánimo esmagado que cando entro no edificio de Facenda, na rúa da Raíña. Sentar cunha ducia de persoas que leron un libro que ti escribiches hai anos provoca unha sentimento de outredade como o que imaxino ao pai de Vargas Llosa cando lle presentaron a aquel cativo de dez anos coma fillo natural seu. As últimas veces que me sometín a esa disciplina foi en dúas bibliotecas de Arteixo. Atopei mulleres de mediana idade, pero ninguén varón. Quero pensar que os homes non deixan de ler en colectivo porque llelo impida regulamento sexista algún. O perverso é que tanto un grupo de lectoras coma outro prenderon a falarme, loguiño de sentar diante delas, sobre personaxes, tramas e metáforas cunha novela que asinei hai cinco anos. Entre ese texto e eu pasaron outras novelas que escribín, películas que mirei e desgustos que levei. Mesmo medroume unha filla e tiven un pequeno. Pero non era cousa de describir nin enumerar ese deserto de emocións, penas e distraccións a tan amables contertulias. No segundo encontro, debín de traslucir tal perplexidade que unha señora me espetou: «Tes unha cara... semella que falemos dun libro que non liches». Non se enganaba.

Photo: Soños americanos. Robert Frank