XAPÓN TEN AS ESTRADAS LIBRES DE TOUROS DE OSBORNE

O DIRECTOR xaponés Takeshi Kitano é popular por ese karaoke da zoupada chamado Humor amarillo, coma poderíamos saber de Antón Reixa polo Supermartes. Kitano ten outra dimensión, recoñecida polos críticos de cinema. As súas memorias de infancia, ‘Kikujiro e Saki’ (Rinoceronte), veñen de aparecer en galego. As lembranzas destilan, especialmente, a teimosía da nai, unha ama de casa pobre e analfabeta, en liberar os seus catro fillos meténdoos no ascensor da educación. Tanta importancia lle daba que procuraba templos que limpar para financiar clases de inglés e caligrafía tradicional ao pequeño, Takeshi. O rapaz prefería xogar ao béisbol no tempo de asistir a esas clases. O seu problema era que non tiña onde agochar o guante grandote e marrón dese deporte. Aproveitou un anaco de terra dentro da casa no que se alimentaba unha pranta. Todas as tardes, achegábase ás agochadas ao escondeiro e saía disimulando a luva entre a roupa. Ao regresar ao lar, volvía ao seu tobo para soterrar o guante dentro dunha bolsa de plástico. A rutina foi tal que desenterraba e soterraba pensando en xogadas e en bates máis que na tarefa secreta que o ocupaba. Andados os anos, Saki tivo un fillo eminencia en física, dous universitarios e un recoñecido polas trompadas alleas, pero tamén por Cannes. Acertou no camiño e atopou un sistema educativo que a axudou. En Xapón non hai touros de Osborne nas estradas.

Photo: Back to Tokyo (2011). Allari Romain