O MAR CONFUNDIDO COA TERRA

Hai un tópico secular que indica que o home é o único animal que se enfronta en solitario á morte. En realidade, todo ser vivo enfronta a morte acompañado unicamente da súa individualidade, aínda que na temos unha excepción na Chaira. O capón enfronta o pasamento en parella, malia que bota os últimos meses da vida en solitario; coidado, certamente, co mimo dun loitador de sumo. Aínda ninguén me explicou o costume xeneroso de emparellar este pito para un fin tan irreversible como é papalo, máis cando un exemplar abonda para ter mantido un cuarteto de corda durante un par de días.

A miña experiencia co capón é recente e contada. Polo recente Abecedario de mantenzas (Xerais), de Fausto Galdo, sei que era moeda de cobro para os criados que traizoaron a Pardo de Cela. Como xantador, sei do cociñado na observancia dos recetarios tradicionais: asado no forno con recheo de carne de porco, ameixas secas e coñac Napoleón, unha marca que lle reforza o carisma imperial desta ave.

Outras modas provócanme un revoltallo no sentido gustativo. Acontéceme co capón recheo de ostras. O propio concepto de mesturar bens da terra e o do mar faime desconfiar. Nun principio, contemplado en abstracto, semella un prato para ricos novicios en goces palatais. Ambos os dous sabores —o telúrico do capón e o atlántico das ostras— son aptos para erguer un imperio de praceres, pero mesturados semellan un pouco razoado tour de force. 

Photo: Winter visitors Saratosa Beach Florida. S. B. Wolcott

(Artigo completo en Galiciae)