janvier 2013

  Bruce Chatwin escribiu a súa primeira carta aos seus pais cando tiña oito anos. A misa do domingo viña de rematar no colexio Old Hall, de Shrospshire. Ao longo dos 40 anos que se sucederon detrás nunca deixou de escribir cartas. A poetisa Pam Bell aseverou que cada misiva era a proba de que «durante uns minutos lle importaras». A correspondencia de Chatwin foi recollida en Bajo el sol (Sexto Piso). A súa comunicación escrita máis famosa é: «Marcho catro meses á Patagonia (quizais sexan seis)». Serviulle para despedirse dun... [Lire la suite]

Royal Mile era unha das avenidas favoritas de Bruce Chatwin. Conduce ao castelo de Edimburgo. A muller do escritor errante lembra en Bajo el sol (Editorial Sexto Piso): “Tiña 23 pubs, ningún deles cunha cadeira para sentar”. (O artigo continúa aquí) Photo: 'Wings of desire'

  A última polémica gastronómica é a da procedencia da pataca fritida. Os litigantes son Francia e Bélxica. Ambas as dúas denominan á pataca, en francés, ‘mazá de terra’. A lenda belga está tamén protagonizada por pescadores. Un arrepiante inverno de xeadas impedíalles fornecerse de peixes do Meuse. Aceptaron fritir as patacas que medraban nas beiras. Os franceses, pola súa banda, están certos de que sempre hai un vendedor de comida ás portas dun gran acontecemento deportivo. A Revolución non deixa de ser unha cousa... [Lire la suite]

  O único disco de Bruce Springsteen que me interesa é Nebraska. O resto, acáeme soberbio, no senso máis censurable. Ese álbum de 1982, que interpretou a voz, guitarra e armónica, é unha carta ao primeiro folk norteamericano, o que terían cantado nas películas de John Ford se o irlandés tranquilo non percibise a música coma unha perda de tempo narrativo. Imaxino, logo, a John Wayne e os cowboys sentados arredor da fogueira termando dun garabullo cunha costela sobre o lume e deleitándose coa estarrecedora morriña das... [Lire la suite]

  Once alumnos da Fundación TIC viñeron para que lles falase sobre o Clavicémbalo esta mañá. Empezaban a gravar un documental sobre o cernudo club para cultura en directo de Lugo. O seu propietario, Alberto Grandío, é amigo meu. Admiro fondamente a súa constancia na programación de actuacións de concertos, representacións e entremeses. Todos os anos coñezo músicas suxerentes grazas a el, tanto polo seu local como polo Festival de Jazz que argalla con José Luis Díaz. Aínda non sei como dan feito para traer os grandes do mundo a... [Lire la suite]

  O corpo é unha estrutura dotada de lóxica interna, pero carente de lóxica abstracta. Os homes temos que usar unha man para erguer un tubo de carne aburatado para expulsar os líquidos de refugallo. As mulleres deben agacharse nunha submisión imposta pola natureza, pero que reviste máis dignidade polo que require de reserva e discrección. Toda a nosa existencia está marcada por buratos: o materno, que nos expulsa ao mundo cun primitivismo que sorprende nunha paisaxe de sofisticación tecnololóxica, e o funerario, que nos... [Lire la suite]

  A proposta era xantar nun italiano de Oviedo, pero demos nun asador de aparencia populosamente tétrica presentado en fiestra de aluminio dourado. A desacougante sensación viuse aliviada por unhas solemnes pizzas napolitanas, que respectaban varias das normas que estableceu a Associazione Verace Pizza Napolitana. Non lles requerín tomates naturais cultivados no Vesubio nin aceite verquido en espiral partindo do centro conforme o correr da agullas do reloxo, pero si unha masa con ollos menos abertos cós da ponte da Chanca. Con... [Lire la suite]

    O ABC era un deses diarios que lía todos os sábados nos que reinaba no seu suplemento de Cultura o botadoenfalta Félix Romeo. Antonte volvín lerme dúas páxinas de Cultura. Xa lle lera unha acusación desa caste a Horacio Vixande, pero o xornal en papel subliñábao. Escoitei o ruído e a furia: se un xornal informa de Baltar, o noticiado é culpable; se un xornal informa de Ferrín, regresa a doma e castración de Galicia. O idioma fai augas. A tradución simultánea non responde xa á educación, senón á necesidade.... [Lire la suite]

  A patria dun home son as augas nas que aprende a nadar. A excepción son os ricos, que arraigan onde os ventos tributarios os empuxen. A Gerard Depardieu apartárono cara á chaira de Néchin, en Bélxica, trazado de pradarías e leiras coma un cadro triste de Modrian. "A miña nai tratábame coma a unha mala herba", queixárase o actor hai uns anos. Quizais lembrándoo, preferiu abrazarse ás bidueiras rusas, que alivian a friaxe a nada que as abraces. Ansiando esa calor aceptoulle o pasaporte a Vladimir Putin. "En Rusia... [Lire la suite]

  A mocidade en Vilalba non se mide por anos, senón por muíños. O río Madanela rodea a vila nunha aperta que nunca dá pechado, polo que os veciños aproveitaron para ubicar muíños: Os Novos, Os Pasos, O Rañego e Os Freires. Os nenos aproveitaban o lecer do verán para bañárense nos Novos. Logo de cambiarlles a voz, obtiñan o permiso dos maiores para frecuentar Os Freires nas tardes de calor. Agustín Fernández Paz aprendeu a nadar no río, algo que prepara para a vida, porque se consegues manterte a frote sen axuda do sal... [Lire la suite]