Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
20 mars 2013

UN COLCHÓN, UN EDREDÓN, BOTELLAS DE AUGA

Warhol-par-Richard-Avedon-2

 

HAI LETRAS DE cancións que nos axudaron a desenvolver o imaxinario. A min aconteceume con aquilo que cantaba Raffaella Carrá: «Y se encuentra una mujer (qué dolor, qué dolor)/ dentro de un armario (qué dolor, qué dolor)». A raíz dese retrouso, dei armada toda unha teoría sobre a posibilidade que unha persoa vivise no interior dun armario; por vontade propia, evidentemente. Pero foi a realidade mellorou a miña hipótese de traballo cando un xaponés de Toquio empezou a botar en falta comida na súa neveira na primavera de 2008. Instalou unha cámara de vixilancia nun curruncho alto da cociña para descubrir que, cando el estaba no traballo, unha sombra cruzaba a dependencia para abrir a neveira. Ao primeiro, supuxo que era unha esmoleira que lle entraba na casa, pero deu en inspeccionala con detalle, mesmo no lugar inaccesible no que se gardan os edredóns para os convidados aos que nunca dás invitado coa persuasión abonda como para que acepten, e atopoulle o tobo. Estrara un colchón e dispuxera ao carón varias botellas de auga. O escritor francés Éric Faye tira deste suceso, pero faino coa chispa literaria dun informe pericial en La intrusa (Salamandra). Os galos, sempre morriñentos das vellas colonias orientais, apréstanse a escribir sobre terras do sol nacente a nada que lles prenda a ocasión. Non todos son Marguerite Duras para dar escrito El amante (Tusquets). Cando lin a historia, pensei en Amélie Nothomb, unha belga criada no Xapón que nos entegaría unha das súas sorprendentes novelas de cen páxinas. O secreto de Duras e Nothomb? Escriben sobre o vivido.

Photo: Warlhol par Richard Avedon.

Publicité
Publicité
Commentaires
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 416
Publicité