O SABOR DO CHOCOLATE SUÍZO DE 1910

O meu pai sentiu a soidade tres veces. A primeira foi ao chegar a Santiago. Con 4 anos saiu buscar amizades á rúa, pero os outros nenos non querían xogar con el porque pensaban que era árabe. Expresábase en vasco, unicamente. Ao cabo, aprendeu español e volveu botar en falta a compañía, mesmo conxuntural, cando o avisaron en Madrid de que o pai morrera en Compostela. Colleu un lento tren nocturno. A última vez que experimentou a vertixe de estar so foi cando empezou a traballar no deserto de Libia nunha compañía que procuraba gas. Non sabía árabe, pero excusaba. Na primeira cea descubriu con horror que debía convivir durante un diluvio de xornadas con 80 suecos e noregueses. Aprendeu inglés por inmersión, aínda que nunca me dixo que sentira violentado. Vivira en tantos sitios que nunca se recoñeceu en identidade algunha. Tivo «un perfil de lobo solitario», que di Fernández Díaz sobre os presuntos membros de Al Qaeda detidos en Zaragoza e Murcia, ata que descubriu o seu sitio: mirando ao mar de Foz. Regresaba alí a cada oportunidade, como Vladimir Nabokov atopou o seu lugar nunha visita ao lago Leman. Lolita financioulle seis habitacións con vistas ao lago durante os derradeiros 17 anos. O escritor explicou en 1975 que rexeitaba instalarse en ningures: «Nunca serei abondo rico como para recuperar a miña infancia, nunca poderei recuperar o sabor do chocolate suízo de 1910».

Photo: Anonymous. Studio Shehrazade (Saida, Lebanon, 1970s). Hashem el Madani