avril 2013

O día veu preñado de sorpresas e ledicias. El Celler de Can Roca encabezou a lista de Restaurant e tres estudos de arquitectos islandeses levaron o Mies van der Rohe, que se entregará nese pavillón tan emotivamente equilibrado que se reserva en Montjuic. Tanto un coma outro se apagaron coma emocións logo de anuncialos porque me parecen dous recoñecementos exentos de risco e, polo tanto, cadáveres na ambición. Os irmáns Roca gañaron, como deu a entender o xurado, por ser bos rapaces porque, a ese nivel de exquisitez, é inxusto... [Lire la suite]

Faise simpático atopar vellos xornalistas nunha historia do Novo Periodismo como ‘La banda que escribía torcido’, de Marc Weingarten, que nos ofrecen en novidade Libros del K.O. O volume repasa como a literatura foi filtrándose no xornalismo na América da segunda parte do século XX arrinca tres antes, no XVIII, cando o xornalista de The Enquirer Jonathan Swift publica ‘Unha humilde proposta’ (1729, agora en galego con Trifolium). O escritor propón solventar a fame e superpoboación da recesión irlandesa da altura coa inxesta de... [Lire la suite]

O meu pai sentiu a soidade tres veces. A primeira foi ao chegar a Santiago. Con 4 anos saiu buscar amizades á rúa, pero os outros nenos non querían xogar con el porque pensaban que era árabe. Expresábase en vasco, unicamente. Ao cabo, aprendeu español e volveu botar en falta a compañía, mesmo conxuntural, cando o avisaron en Madrid de que o pai morrera en Compostela. Colleu un lento tren nocturno. A última vez que experimentou a vertixe de estar so foi cando empezou a traballar no deserto de Libia nunha compañía que procuraba gas.... [Lire la suite]

O soño que veu visitarme esta noite comezaba nun consultorio médico. A doutora era unha muller cincuentona e morena. A súa cara ancha era compracente, tanto que despistaba a un da verruga que se lle chantara á dereita da fenda dos beizos. A miña doenza era clara. "Teño 47 anos e deixei de medrar aos 20, quedei en 1,80", queixeime cun desespero lixeiro. Ela miroume, apretou a mandíbula, suspirou. "Faremos unha análise, pero non lle prometo nada", aseguroume tendéndome un tubo branco para que mexaxe.  Photo: An interior gallery... [Lire la suite]

E sigo sen explicarme o motivo da puñada sobre o escano de Feijoo. Aínda menos a indignación. Que decurso parlamentario agardaba Beiras? Aprendeu a xestión dos espazos e tempos dramáticos coas traducións do teatro francés dos 60, pero veuse sorprendido cando se lle volveu a pratea. Non se pode estar cuspindo alcatrán e aspirar a marchar co traxe branco. Certo que agardo outra disposición do presidente do Goberno, que lle pido unha contención que nunca ofrece. Feijoo está errando ao comportarse como Xano, simultaneando solemnidade... [Lire la suite]

Hai un momento na súa vida no que Salvador Dalí decidiu converterse en espectáculo, finxindo excentricidade. Case que ao primeiro da súa carreira. Nese mesmo intre histriónico deixou de interesarme. Sei distinguir entre un artista e súa arte. Que Dalí considerase a Franco "un santo, un místico, un ser extraordinario" soamente me fai dubidar entre se Dalí era parvo ou miserable. Sinto unha forte tendencia a acreditar no segundo. No en tanto, podería salvar a súa obra se certamente atopase algún interese nela. O creador catalán... [Lire la suite]

  O meu pai soubo esta noite que eu había de ir á Lavacolla para unha viaxe da que aínda ignoro o destino, pero premeuno a necesidade de volver a Santiago, onde el viviu uns anos da infancia. No meu soño, eu discutía coa miña nai porque ela comprometérase a elaborar a miña equipaxe, que metería nunha mochila verde de alta montaña. Regresei á Casa do Gato, o lar da nenez, despois de traballar. Irritoume que estaba apresado e atopara a mochila baleira. Levaba postos, sen calcetíns, uns zapatos marróns con costura prusiana que... [Lire la suite]

  A partires deste ano decidín deitarme antes de que asome a Lúa. Gustaríame usar a fórmula de Michel Houellebecq na invernía, quen marcha para a cama ás catro da tarde canda un bordeaux e unha boa novela, pero o meu oficio impídemo. Aínda así, identifiqueime co que lle contaba Vladimir Nabokov a Bernard Pivot, un sabio xornalista cultural ao que albisco en twitter tras a súa xubilación. Pivot, figura dourada da televisión francesa, houbo de dobregar toda a súa dignidade para que o escritor ruso se lle achegase ao estudo de... [Lire la suite]

A vida é indescifrable. Na noite de onte prendeuse unha bengala de felicidade na casa: un membro de miña familia lía algo escrito por min. A miña filla, Sara (+11), estaba deitada cunlibro; non con Diario de Nikki III nin con 75 formas de sobrevivir al colegio, senón Os Sabuxos entran na Casa do Pe Esquerdo, unha novela para maiores de 10 anos que vén de editarme amablemente Xerais. Os Sabuxos son unha panda de rapaces do Barrio dos Aventados, no extraradio dunha cidade grande e industrial, que investigan misterios. O... [Lire la suite]

Margaret Atwood definiu axeitadamente a actual estación do ano: «En primavera, vostede debe rematar o día cheirando a terra». A escritora, tan merecedora do Nobel como veces foi candidata, vén de publicar Un día es un día, unha compilación de contos preparada por Lumen para a súa publicación en español. No mundo da súa nenez, no ámbito rural de Canadá, a primavera era un cambio constatable, e non un anuncio de Meteogalicia ou un capricho dos xardineiros. O pai de narradora do conto Infancia usaba sombreiro «para que as cousas que... [Lire la suite]