O MERLO LADRÓN

Un merlo picou un anaco de plástico branco no xardín para apreixalo e saír en voo elíptico. Mala trampa carecer de papilas gustativas que a distingan da miga do pan. Pousouse nunha póla do abeto que fica fronte á cociña. Antes había pegas ladroas nesa árbore, pero unha pombas turcas de pescozo verde eléctrico e orgulloso extraditáronas. Sobre a mesa, a miña muller esmagaba láminas de pasta recén amasada. Cólleas e pásaas pola máquina que as corta en filamentos, marabillosos spaghetti. E ela veña a xirar e xirar na manivela con ese amor que soamente o lecer garante e a pega ladroa, a gazza ladra, soando en agasallo delicioso de Juan Diego Flórez. A auga fervendo na vitrocerámica, sobordando promesas de ledicia gustativa, mentres o coro remata o acto con toda gloria planetaria. O pommodoro recén triturado, e peiteado con ourago e padano, agarda coa máis salazucrada das humildades. Soamente Tooru Okada, o personaxe de Crónica del pájaro que dá cuerda al mundo (Tusquets) de Haruki Murakami estaría en ánimo de entenderlo, porque creo lembrar que el tamén ferve pasta ao son desa peza de Rossini. Marabilla.

Photo: Ocean's Eleven (1967)