UN DÍA DE NOVEMBRO PERDIDO EN ABRIL

A mañá do domingo correspondía a un día de novembro perdido en abril. JR e máis eu contemplabamos aos nosos respectivos fillos vestidos desafiantemente en pantalón curto e camiseta de asas correndo pola pista de atletismo do instituto Lucus Augusti. O frío convertía as bancadas nun gulag. Eu acordara de levar unha manta. JR comezara a mañá nun partido de fútbol co seu outro cativo. Ambos os dous refrendabamos a inexorable teoría que xa formulara o xornalista Gay Talese: canto peor fubolista fuches, máis berras ao fillo, pero tamén á nai do árbritro. Eu, principiante espectador de atletismo, sorprendíame da calma que amosaban os pais, do aplauso repartido e do ánimo ao rezagado. Despois, razoei que ninguén deses proxenitores se soñaba sentado no palco do Santiago Bernabeu, bebendo Cardhu a sorbiños e picando do mesmo prato de améndoas ca Florentino.Sendo neno, botei tres meses nunha cama. Dende o cuarto, sentía os berros felices dos meus amigos xogando ao fútbol. O meu maior temor era que eles acabarían saltando a San Mamés, que era todo o que soñaba eu con once anos. Combatía a frustración falsamente, lendo cómics de Mickey Mouse. Ao cabo, acabei aspirando a protagonizar unha crónica de Talese, quen afirma que “o deporte trata sobre xente que perde e perde e perde”. Os gañadores atesouran gloria, pero son míseros en épica para que lles xurda un cronista. JR mantívose onda min todo o tempo, ao contrario ca miña filla, que botou a mañá esquivándome a pesar de que acordáramos ir xuntos aplaudir ao irmán. O de JR non foi fidelidade, senón que non reparara na cor rosa nin nos debuxos de Minnie Mouse da miña manta.