OS GATOS PERDIDOS

O máis sorprendente do meu gato é o seu desinterese cara á morte. Pasou dos 18 anos, pero non se lle distinguen signos finalistas por moito que o observe un. Certo que hai anos deixou de andar ás carreiras polo salón ripando de cortina a cortina coma un piloto de Red Bull. Optou por retirarse ao balneario da terraza, onde a lavadora sobre a que asentou a súa manta o masaxea con firmeza e o sol o fornece de raios ultravioleta para manter todo o ano unha cor que brilla de negrísima e sá. Gústame a literatura con gatos; por ela, entrei na obra de Natsume Soseki, e a través dela animei a ler as fenomenais e inchadas novelas de Haruki Murakami. Regresei no Día do Traballo á nugallenta literatura felina co delicioso O gato fantasma (Xerais), unha novela que podemos comprender todos os maiores de 9 anos. Con esa obra, Xelís de Toro vén reforzarme o convencemento de que a mellor literatura galega é a LIX. O autor ten un alma de gato que me fascina: de cando en vez aparece pola casa, entréganos algunha marabilla e volve desaparecer nas rúas desconcertantes de Londres, onde reside. O seu relato fala do inxustos que somos co outro cando nos indignamos por un malentendido. Ten unha lectura, que non creo que fose a pretendida por De Toro, sobre a velocidade de piloto de Ferrari coa que este país esquece aos seus ausentes. Unha actitude despectiva máis sangrante agora que cada vez Galicia, a Galicia viva e creadora, reside máis ausente do noso territorio. En O gato fantasma, Rolo acaba recuperando a amizade de Pestiña; na realidade, poida que nunca recuperemos aos nosos Xelís de Toro.

Photo: Square Garden (1946). Ernie Sisto