Un mes despois de cumprir os tres anos cheguei a Ribadeo. Setembro e sol aínda. Unha casa preciosa, grande, de dous andares, no medio e medio do Xardín, o eucaliptal onda a burguesía despreocupada acudía para celebrar merendas. Aínda me lembro agachado nun curruncho da cociña, sobre unhas baldosas dun branco sucio que estaban discriminadas por unha liña de baldosas negras en rectángulo. Uns bonequiños de plástico na man, outros no piso. Os meus vaqueiros e os meus indios nunca se levaron ben. Era indio: por perdedor. Daquela non lera a Gay Talese, pero acreditaba na parvada de que os perdedores son máis ricos en épica. Petan na porta, uns homes con fundas azuis carga unha Corberó branca que sería durante vinte anos a nosa cociña de butano. "Aparta de ahí, Santitxu". Dime a miña nai. Daquela descubrín a miña vocación. Cando o meu pai me preguntou que quería estudar na universidade contestei que nada regrado. "Derecho, entonces; tiene muchas salidas". Nos anos seguintes sufrín o castigo de ser un perdedor. Envexaba á xente que atesouraba unha vocación, que con catorce anos sabía o que quería ser e o conseguía. Bruce Weber pregúntalle a Chet Baker en Let's get lost que lle pode aprender aos fillos: "O que trato de inculcarlles é que debes atopar algo que che preste de verdade e aprender a facelo mellor ca ninguén". Así lle falo eu aos fillos. A miña vocación era xogar. E non me vai mal.
Photo: Chet Baker at Let's get it lost. Bruce Weber
