mai 2013

  Non vía chover coma choveu esta semana dende a estrea de Blade Runner. Harrinson Ford persigue modernos frankensteins, que na película chaman replicantes, baixo un pertinaz orballo. A Comisión Europea pon mala cara coas previsións económicas para España e a canle francesa Metéo avanza un paso máis alá co tempo e  se instala no Diluvio Universal. Os meteorélogos galos ameazan cun verán inexistente neste ano e que se apraza ao 2014, como a recuperación. Os franceses son exhibicionistas de natural e pretenden ser o centro... [Lire la suite]

Un mes despois de cumprir os tres anos cheguei a Ribadeo. Setembro e sol aínda. Unha casa preciosa, grande, de dous andares, no medio e medio do Xardín, o eucaliptal onda a burguesía despreocupada acudía para celebrar merendas. Aínda me lembro agachado nun curruncho da cociña, sobre unhas baldosas dun branco sucio que estaban discriminadas por unha liña de baldosas negras en rectángulo. Uns bonequiños de plástico na man, outros no piso. Os meus vaqueiros e os meus indios nunca se levaron ben. Era indio: por perdedor. Daquela non... [Lire la suite]

A cultura e a cidade son realidades que se precisan. A cultura é intrínseca á persoa como único banzo que pode subir para superar a súa banalidade animalesca. Cústame comprender por que os actos culturais mais importantes deste país se desenvolven nun espazo deshabitado. Photo: Olaf Heine

O debate é tan vivo como irresoluble. Mediodía a mediodía asisto a un exame dos pans que compro por parte dos meus fillos. Eu consumía un pan de habitual, que nunca me soubo abondo amargo, excesivamente duro de codia nin necesitado de máis levadura. Con dor de padal, renunciei a mercalo en coherencia co meu discurso paterno de que os nenos precisan hidratos de carbono. Pasei a mercar barras que cocen con mesura en Rábade. Servíronme para dar persuadido ao fillo para que renunciase a esa regresión gatronómica que é o pan de molde. O... [Lire la suite]

Un descoñecido remíteme o Informe Guixan Seixas, de nome correcto Dossier sobre as simpatias do nazismo internacional com Beiras e BNG por terem-se negado a condenar o Holocausto. O ódio é um espelho. Vai para un mes que se publicou, pero non me informei sobre esta análise que escribiu João Guixan Seixas ata que alguén tivo a deferencia de chamar a miña atención sobre ela. Decidín ler o informe, sobre todo, pola miña preocupación polo ascenso do irracionalismo político en Europa; aínda que tamén polo respecto que... [Lire la suite]

Gay Talese soaba como candidato ao Príncipe de Asturias que se fallou esta semana. Teríame prestado que llo concedesen, el supoño que opinaría con indiferenza sobre o galardón. Sería un recoñecemento a todas as figuras do Novo Xornalismo, cuxa historia estou gozando grazas a La banda que escribía torcido (Libros del K.O.), de Marc Weingarten. Gustaríame mirar ao fillo do xastre italiano no escenario do Campoamor cun deses traxes a medida e botoadura de nácar. Empezou a vestilos cando entendeu que o xornalista protagoniza a súa... [Lire la suite]

  TCM bota Gilda, unha fita en branco e negro de 1946. Todo regresa: Un casino ilegal de Buenos Aires que funciona á luz da noite sobornando a un responsable gubernativo, a loita polo monopolio do tungsteno para fabricar lámpadas, nazis camuflados, a Policía trata de que se cumpra a lei. Contra a fin da película, o axente gubernamental Obregon (Joseph Calleia) advirte a Johnny Farrell (Glenn Ford): "Sabe que o casino está intervido polo goberno, non?" No canto de aprender a lección económica que amosa a cinta, quedamos con que... [Lire la suite]

  Soamente a queixume dorida de Gadafi, o meu gato vello e amigo dende hai 18 anos, fenda a utopía esférica sobre o que pretendo que sexa a miña vida ata o remate. Unha mañá de lecer, co sol soando enfurecido. O Monk in Tokio de Thelonius brillando a eito no Spotfy. Un Viña Leiriña 2012, que me remite a un vivo champagne sen pulmóns, na copa. Sobre a vitrocerámica potas nas que se cocen as coliflor e as cenouras, as acelgas e as espinacas que merquei sensatamente cedeiro no mercado de Lugo, onde chegan dende as hortas da... [Lire la suite]

Os buratos negros fascínnanme dende neno. Eduard Punset entrevista ao astrofísico Caleb Sharf para descubrirnos a faciana amable destes sumidoiros do espazo. Non entendo a desconfianza previa que serve de base a esa defensa. Se hai materia, debe haber antimateria con propiedades inversas para provocar o equilibrio que compensa as forzas contrarias. Foto: El Ventano: La batalla del pozo Santiago. Caesar

A escea podería causar unha sorpresa como a que asalta a Judy Garland en O mago de Oz: "Toto, penso que xa non estamos en Kansas". As testemuñas que asistiron ao asasinato dun soldado en Londres deberon pensar que xa non estaban en Londres, senón en O corazón da escuridade de Conrad: "A prácida vía fluvial que levaba ata as lindeiras mesmas da terra fluía, escura, baixo un  ceo escuro que semellaba levar ao corazón dunha inmensa escuridade". O militar era culpable porque levaba o peito inchado cunha camiseta de apoio ás misións... [Lire la suite]