MANUEL MANQUIÑA ERA POLOÑO TRAS A CORTINA

Manuel Manquiña pasou por Lugo para falarnos da representación de Días sen gloria do xoves. Entrou á rolda de prensa no seu rexistro cómico, ese que sempre se senten obrigados a amosar os humoristas, coma se a súa vida fose unha tómbola, tom, tom, tómbola de luz y de color. Evitounos, e agradézollo, a ración de humor orgullosamente de derechas, que me empuxa a representarmo acompañado a Bertín Osborne en Vaya par de gemelos en caso de baixa laboral de Arévalo. Recoñezo que Manquiña me interesa cando caricaturiza a Manquiña exacerbando a xestualidade ata o lumpenismo vigués; en Airbag e así, quero dicir. A súa intervención transcorreu por ese discurso actoral de Kelly Family que tanta somnolencia intelectual nos provoca aos xornalistas, pero houbo un momento en que pareceu que un lóstrego batera no seu pensamento, reactivándoo. Fixo a un lado o remexallo de tópicos sobre o que nos queremos no elenco para recoñecer a súa enemizade cordial con Vidal Bolaño afundida na lama transicional de 1978. O Manquiña home visitou a sala por uns minutos nos que case que se desculpou ante o espectro do finado por darlle o seu corpo ao seu personaxe. Lembraba aquel Poloño que encarnou no Hamlet de Luis Tosar, temendo que Vidal Bolaño o sorprendese tras as cortina.

Photo: Roy de Carava