A LETRA INEXTRICABLE

Don Julio viña ás veces por Lugo para detallarnos a programación cultural que promovía a entidade que dirixía. Don José Luis nunca fixo tal. Mandaba recado. Os subordinados de ambos os dous pronunciaban o don como se lanzasen unha pedra a pozo insondable, como se resaltasen que estaban dotados dunha habelencia que lles era exclusiva. Cando lles preguntaron na comisión parlamentaria por unha das liñas de negocio armaron unha expresión de estupor. Levaron a expresión ao límite, como cando os aforradores prexudicados descubriron o desagüe de arquitectura financeira polo que lles marcharan os cartos. Don Julio e don José Luis semellaban Marlow contra a fin de Corazón da escuridade (Positivas), o mariñeiro que remonta o río Congo na procura de Kurtz, o xefe dunha explotación de marfil que desapareceu. Marlow entra nunha cabana abandoada e atopa un caderno con letras inextricables. Aínda tardou alguén en avisalo de que eran caracteres cirílicos. A primeiros de semana houbo quen compuxo un ricto semellante. Os catro estaban acusados de pertencer a unha organización terrorista. Nada sabían de tal ente, polo que a súa comparecencia na Audiencia Nacional carecería de sentido. Ignoro se eles son inocentes ou culpables, pero hai quen pon bombas nos caixeiros con esa arbitrariedade na determinación das potenciais vítimas que conleva a violencia. Hannah Arendt explica en Sobre la violencia (Alianza) que, cando se prende, queda fóra de control. O peor de mancar é poñerlle cara ás vítimas, aínda que sempre teñen que ser os afectados quen saian ás rúas.

photo: The Nicholas Brothers