"Tu stai al mondo perchè c'è posto", responde Don Sebastiano á muller na novela Il giorno del giudizio de Salvatore Satta. Lembrei a frase, que coñezo a través de George Steiner en The New Yorker (Xerais), cando a miña muller teimou en irmos á praia das Illas baixo o ceo de uniforme policial franquista. No areal, agardábao, soamente había varios grupos de madrileños, un xenérico que para un mariñan inclúe tanto os seres incapaces de pronunciar un s como calquera individuo que se achega a unha praia nun día borrallento. Son facilmente recoñecibles porque camiñan pola beiramar descalzos, cos pantalóns remangados lixeiramente por riba dos nocellos e van gravando as ondas coa tablet. Deben de sentirse realizadores dun deses anuncios cos que a Xunta os anima a vir a Galicia. Ando estes días na lectura de Eu servín ao rei de Inglaterra (Rinoceronte) de Bohumil Habral, o que representa unha convicente alternativa para estomballarse no sofá nunha tardiña de néboa. Pero non, eu estou no mundo porque hai un lugar para min, como lle reprocha con crueza Don Sebastiano á muller. Ela defende aos fillos nugalláns en común, que botan o día folgando na capital no canto de estudar. A señora retruca que os vástagos dos ricos nos Estados Unidos poden dedicarse ao dolce far niente. O avogado Cada un de nós ten o seu lugar no mundo, pero en poucas oportunidades temos liberdade para cadrar o tempo e o lugar consonte as nosas apetencias.
