O MEU FUTURO DECIDIUSE NUNHA CANCHA DE BALONCESTO

 A miña primeira decisión sobre o meu futuro tomeina nunha cancha de baloncesto. Era unha tarde dos 18 anos recén inaugurados e botei varias horas en solitario, nun campo con canastras que aínda hai cerca da miña casa primeira, A Casa do Gato. Lanzaba o balón cara a canastra tratando de que encestar ou non me axudase a decidir sobre o meu futuro. Daquela prefería borralo de diante porque me parecía un libro que xa escrito polos meus pais. Cando o meu aita me preguntara sobre as miña intencións profesionais, eu farfullara algo sobre Historia da Arte porque non me atrevín a dicirlle que a miña intención era traballar nunha ocupación aleatoria e poder seguir aprendendo de todo un pouco pola miña conta, escapando a esa ensinanza regulada sobre unha materia concreta que sempre me desanimou. Non llo dixen porque temía introducir semellante factor de distorsión nunha familia universitaria de clase media na que os estudos filiais eran ou habían de ser arquitectura, enxeñería, economía e informática. O meu pai, aborrecido coa docencia, non deu mirado máis ca pola súa experiencia. "Non te vas dedicar a clase", musitou con amargura; mellor fai Dereito, "que non hai paro". Daquela, na cancha de baloncesto, acordei da afirmación optimista de Sartre, de que o home ten unha porción de liberdade sempre, mesmo na peor circunstancia de reclusión. Pensei en que, de ter nacido nunha familia cunha situación económica agradable coma a nosa, máis sen estudos superiores, probablemente debería ter estudado algunha carreira igualemente, pero podería ter escollido unha vía menos pragmática. Aínda non lera a teoría de Foucault de que vivimos condicionados por ducias de estruturas de poder. Ao final da tarde, coa luz nun brillo mortecino, reparei en que encestaba poucos dos balóns que lanzaba, en que tal vez o mellor para min, dado que vía a canastra coma unha estrutura entre sombras, era deixarme conducir pola experiencia do meu pai. Acabou por equivocarse, pero agora que eu son pai comprendo a súa boa intención e asemade a súa angustia no xeito no que trazou o seu destino.

Photo: Gateway Arch by Eero Saarinen