A TIXOLA NO LUME

Tino Santiago faloume dun discurso ben construído e enfocado habelenciosamente cara a un público masivo que deu Richard Nixon para xustificar a súa actuación como presidente en Vietnam. O texto, A gran maioría silenciosa, mandoumo para indicarme a expresión que tanto lle reina ao goberno español agora que a retórica anticatalá sostida durante a oposición a Zapatero está dando os seus froitos, cos conservadores perdendo díxitos no país do Leste sondaxe a sondaxe. A debacle non a dá recomposto nin Alicia Sánchez Camacho torcendo a boca cando Madrid lle afea a imposición lingüística ou as embaixadas. A corrente de fondo azanariana de que a necesidade de xogar na liga europea con potencias estatais acabaría apagando os nacionalismos vasco e catalán (o galego nunca chegou a consideralo con entidade abonda) demostrouse sen saída no Meditarráneo, o mesmo que lle acabará por acontecer no Golfo de Bizkaia. Entre tanto, semella que o Partido Popular empeza a entrar en razón, a afastarse do maximalismo que exhiben os seus tertulianos (mesmo na emisora pública estatal) e a abrir a dobre vía da negociación soterrada e da xestualización exterior. Tras o discurso de Nixon, tras a afirmación de Soraya Sáenz de Santamaría (en quen empezo a ver unha Madeleine Albraight tras un presidente irresoluto e pusilánime), tras maioría silenciosa (que caeu en graza nun executivo central preciso de gañar tempo para quitar a tixola do lume demagóxico que prendeu cando opositaba), descubro para miña fascinación ao columnista do New York Times William Safire. A maiores de escribir os discursos de Nixon, Safire mantiña a sección Sobre a linguaxe, na que informaba sobre a orixe de frases feitas coma home de palla ou botón de mostra. Safire nunca escribiu sobre a expresión maioría silenciosa que el inventou, pero seguro que asumiría que é unha aberración democrática polo que ten de supoñer a orientación do pensamento dunhas persoas que rexeitan manifestalo en público ou nas urnas.