TES MOITO QUE MADURAR

A MOCIDADE está sobrevalorada. Recupero unha expresión que deixou de utilizarse ao quedar tamén sobrevalorada porque esa é a idea que me xurdiu coa lectura de Mocidade, a segunda novela da serie íntima de J. M. Coetzee da que Rinoceronte tamén publicou o antecendente Infancia e a consecuente Verano. Existe unha convención de que o tramo mellor da vida é o primeiro. Eu lembro toda unha longa pasaxe da miña infancia queimando calendarios na cociña bilbaína coa ansiedade de cumprir 18 anos para poder ser maior de idade a ollos dos policías, e dispor de cartos  e libre albedrío, pero do fetén. Como complemento  dese  soño que deseñara con detemento, figuraba o desexo sentimental de convivir cunha rapaza maior ca min. Cheguei a acariñar, a eses 18 anos tanto tempo agardados, a realidade de ver a diario a unha rapaza que me levaba seis e cursaba un curso altísimo de Medicina. Duroulle máis un Peugeot 205 azul do que eu. O coche, ao ser de cuarta man, tiña a experiencia que ela xulgaba precisa e que nunca deu atopado en min malia que lle puxo dedicación e paciencia. Nunca compartimos vivenda, pero demos construído un desastre semellante ao que conta Coetzee no seu libro. A enfermeira coa que o universitario partillaba apartamento aturou o verdor do seu carácter durante case un ano. Unha mañá fuchicou no diario prohibido que levaba o aspirante a escritor. Descubriu o que opinaba sobre ela cunha crueza excesiva. «Estou realmente decepcionada contigo. Aínda tes moito que madurar», espetoulle a moza nunha frase que xuraría que eu escoitei trinta anos atrás.