AS FRONTEIRAS VERMELLAS DE EUROPA

Son anuncios do Outono, como as choivas, pero non caen sobre ti aínda que trates de evitalas. Son máis sutís. Tes que fixarte nelas. Maniféstanse con raias curtas e vermellas que alguén pinta de noite na Avenida de Ramón Ferreiro, o boulevard que cruza Lugo dende a Porta do Bispo Odoario ata A Tolda, segundo os viaxeiros marchan cara a Madrid. Os antecedentes das festas de San Froilán son furgonetas magoadas, con pegatinas rastas e cristais opacos, habitadas polo misterio, que se aparcan para quedar. Ao tempo, van aparecendo grupos de africanos que parecen xirar sobre si mesmo despaciosamente arredor de bancos -uns sentados, outros de pé, pero intercambiándose- que falan linguas que nos meten desconfianza porque son códigos indecifrables. Xesticulan como se mantivesen unha conversa coa lingua e os beizos, e outra paralela na lingua dos xordos soltando os membros cunha flexibilidade que soamente che aprenden en Harlem. Nos bancos negocian e nos bordos da mediana reparten fisicamente Europa, a longa avenida que forma unha parte ínfima do territorio europeo, para repartirse cadanseus dous metros cadrados ignorando a nosa propiedade intelectual, a nosa propiedade industrial, as nosas normas de convivencia e as nosas queixas pola carestía do IBI. Para eles, a Carta Magna é sobrevivir unhas semanas máis.