O PIOLET DE SOR CLEOFÉ

Cando cambian as leis educativas, é dicir, cada vez que está mediada unha lexislatura, acordo da pavorosa Sor Cleofé. A monxa era tan delgada que o cinto do uniforme azul lle sobraba en varios centímetros contando dende o último burato. O único motivo de diversión nas súas aulas era a verruga da que lle nacían tres pelos, coma se fose un gato afeitado de media cara. Masacrábame coas Matemáticas cando eu tiña dez anos. O peor non era exactamente cando me confundía nunha conta. Colocaba os nocellos en forma de piolet e petaba con eles na miña cabeza infantil coma se ela fose un criminal Mercader e eu un perverso traidor Trotski. O peor era cando desenvolvía unha combinación hermética de números no encerado e nos esixía o inaudito: "Pensade!" Eu remexíame pesadamente no pupitre, agardando unicamente que non me preguntase polo resultado do meu pensamento. Ela tronaba de novo: "Pensade en como o resolveríades".