Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
20 octobre 2013

GALICIA, UN PAÍS IMPROBABLE

Le-molay-littry-1944

Os himnos soan aos países que representan. O himno español saíu atropelado e balbordeiro, como eses futbolistas baixiños que precisan facerse notar. A ‘Marcha real’ é unha banda sonora axeitada a tantos séculos nas que o territorio peninsular non se deu organizado con sentido. Portugal, o gran fracaso español, está cerca para lembralo. O himno inglés resulta solemne e imperial, empuxa a imaxinar a Margaret Thatcher bebendo nunha taza de té na ventá de Downing Street tratando de albiscar ao lonxe as Facklands. Galicia soaba solemne coa Marcha do Antigo Reinopero esqueceu eses sons nese lameiro que foi a súa historia dende a Idade Media, aínda que non lle falte culpa ao bispo asturiano Pelayo que mandou facer a patronaxe e curtar dunha monarquía á medida.

Ignorada durante centos de anos como entidade política, Galicia volveu sentir no século XX o pálpito de que precisaba unha música que a abrazase. Escolleuse Os pinos o único himno do mundo que non cesa de preguntarse cousas. Ese cuestionamento non o vexo como o exercicio de conocimiento propuesto por Sócrates, senón coma indicativo da pouca confianza que o país ten en si mesmo.

A letra do noso himno explica tamén o carácter propio. Os foráneos nos sitúan no medio da escaleira e pensan que tratamos de confundilos sobre o sentido ascendente ou descendente da marcha, séntense desconcertados porque lles contestemos con preguntas —non coñecen o himno—, pero sentimos tal necesidade de ser amables, que non sabemos se o noso interlocutor prefire que subamos ou que baixemos, e respostámoslle con preguntas porque ignoramos a resposta menos lesiva.

Os galegos tratamos de ser agradables cos foráneos porque somos incapaces de ser comprensivos e colaboradores entre nós. O accidente de Angrois, coa súa desmesurada cifra de finados, foi usado para elaborar un desmentido xeral a esa sona de insolidarios que temos. Houbo mesmo quen falou de que o socorro mutuo era unha consecuencia de ser ese lugar compostelán unha comunidade pequena e tradicional. A corrente de empatía e axuda que xerou o atentado das Torres Xemelgas nunha sociedade grande e desligada, orgullosamente individualista, é un exemplo de que calquera persoa ten un fondo humano que salta para evitar o mal alleo. Os que vivimos a infancia en comunidades cativas sabemos que as correntes de simpatías son tan fortes como as de distanciamento. Angrois non é galeguidade, é bondade humana.

O xornalista Kiko Novoa traballou durante uns anos en Suecia. Os pais, que residían en Cambre, non acreditaban en que tardaban menos en arribar a Estocolmo ca en presentarse na casa materna de Sober. Ese factor xeográfico xustifica bastante esta discapacidade galega para vivir o colectivo.

Os nosos elementos de cohesión son curiosos. Manuel Gago, gastrófilo, asegura que conduces un galego a un espazo natural deses que temos a esgalla e que, diante de tanta beleza improvisada e abafante, sería propoñer: «Volvemos mañá para facer unha churrascada?»

Certo que nos encanta formar multitudes para xantar e cear. Quen dixo individualismo? Niso avanzamos con xenerosidade máis aló da panda de amigos; logo montamos unha unión temporal de pandas. Encántamos sentar na cadeira vermella de Coca Cola diante do prato de plástico branco e abeirados por un toldo. Ao igual que os británicos xogan a calcular a puntualidade dos trens, nós gozamos contando os centos de persoas cos que imos rillar no churrasco. De tanto rillar, o churrasco e máis o chimichurri acabaron sendo autóctonos.

A maiores do churrasco temos outro factor de cohesión nacional: as orquestras. Tampouco hai país na orbe mundial que teña unha Premier League orquestral coma o que temos nós. Dous galegos poden discutir pola calidade dun grupo musical coa mesma fereza que nos países civilizados acaban en comisaria polos equipos de fútbol.

Non deixarei de recoñecer que os galegos son exquisitamente respectuosos cos demais no que a política se refire. Ninguén se enfada por asuntos que non lle interesan. Podemos mobilizarmos para xantar e/ou para ir de troula, pero non por política. Repasando dunha ollada rápida a nosa historia, destaca a Revolta Irmandiña como protesta colectiva. Pero non se dá analizado dende o punto de vista de país, mesmo tivo trazas premarxistas por enfrontar unha clase con outra. Dende aquela, Galicia non volveu reunirse ata a Marea Negra. Varios séculos máis tarde.

Entre os poucos que se preocupan, hai unha minoría que percibe Galicia coma entidade que debería ter poder de decicir. Están organizados coma pandas de amigos non máis numerosos ca as que se reúnen para prender unha grella ou asistir a unha verbena: Anova, BNG, Compromiso por Galicia, Frente Popular Galega, Nós-UP, Converxencia XXI,...

Pediría ao lector neste punto que erga a mirada comigo máis alá de Galicia. Iso que ten dediante é España, cincocentos anos de convivencia coas súas ilusións e as súas rifas; os dous ingredentes de toda relación interesante. Na próxima década, esa paisaxe vai transformarse.

Mirando cara ao leste, albiscamos a Cataluña. Poida que a economía asolague o desexo poderoso de Vía Catalana, pero encher a Praza de Cataluña con partidarios da unidade patria non se pode interpretar como unha victoria nin coma unha delegación enviada pola maioría silenciosa.

Se diriximos a ollada algo máis cerca, tamén ao leste, veremos Euskadi. Nese caso, Iñigo Urkullu tirou para arriba do freo de man ao proceso independentista en espera da mellora económica e dun novo pacto fiscal. Pola súa banda, a esquerda abertzale segue en reserva activa á espera de que Arnaldo Otegi cruce a porta de Martutene en 2016.

O horizonte europeo apunta tamén a unha mingua de soberanía estatal. En 2023 debería estar asentada con maior firmeza unha estrutura de poder continental pola necesidade de que haxa unha única dirección para asuntos económicos tirando polo proxecto político e social.

A reacción máis esperable por parte dunha maioría de españois será unha concentración de vontades arredor de Madrid como renovado centro de poder omnívoro e o empuxe para a recuperación de competencias que o Estado foi cedendo.

Esas dúas forzas centrífugas, a ameaza de cercenamento de dúas partes do territorio español e a resta de capacidade de optar en beneficio de Europa, acabarán deixando a Galicia a volta dunha década nunha situación de periferia minorizada na súa posibilidade de tomar as decisións que lle afectan ou lle poden beneficiar.

Seguiremos cantando o noso himno de preguntas sen resposta, a letra que fala da entelequia favorita dos galegos: a ‘nazón de Breogán’. A nosa incapacidade para concretar algo, xa non pido concretar unha identidade, ten o seu reflexo nesa nación dun ser mítico e indefinidamente galego.

Publicité
Publicité
Commentaires
J
eu non a coñezo. Podería lembrárnola?
Répondre
C
Moi bo a análise do noso himno que fixera Quico Cadaval...
Répondre
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 416
Publicité