O COCHE DE SESTAYO

A miña experiencia con coches oficiais é inclinadamente exterior. Nunca estiven dentro dun. Non sei se debería confesar este trauma nun país nunha democracia que se caracteriza polo seu parque automobilístico. O primeiro que se fai cando se accede a un cargo é subir a un coche oficial; o segundo, convidar a dar unha volta a familia e demáis amizades ás que impactar. Había un convencemento omnímodo de que Fraga nunca descendera dun coche oficial. Unha afirmación da que empecei a dubidar no día no que o seu amigo Carlos El Jefe me mirou pálido e ancián dende o asento traseiro dun coche con tres antenas e lúas tintadas, pero baixadas a media hasta para fumar un xaruto. Carlos era un home simpático por acordo do Consello dos Venres, porque os señores que fan chiste aos gobernantes deben facérnolo a todos. A función orgánica de Carlos El Jefe era ser parella de dominó de Don Manuel, quen tivo a precaución de evitar nomealo asesor. Esa lembranza animoume a comprender a altiveza de Beatriz Sestayo a respecto do vehículo co que tomou posesión dunha praza de uso restrinxido no Parlamento. Eu sei o complicado e gravoso que resulta aparcar no centro de Santiago, sei que, cando colles sitio, hai que amarralo; pero desaprobo as súas excusas. A deputada socialista enfocou erradamente a motivación. Trataba, aparcando eternamente o automóbil nun espazo vixilado e pagado por todos nós, de facer patente que o PSOE está de volta para quedar, que calquera día entrarán cunhas pinzas no aparcadoiro de San Caetano para prender as baterías dos Audis que Feijoo ofreceu na súa campaña electoral virxinal coma se fosen quilómetros cero. Nunca máis se soubo deles. Para min que a parlamentaria buscaba unha oficialización do coche por ósmose coa praza na que o deixou, pero non se deu explicado.