novembre 2013

O sorprendente da sentenza do Prestige é que alguén se sorprenda. Neste país os delictos colectivos acaban carecendo de executores. Se se considera normal, e mesmo plausible e risible, agochar cantidades declarables a Facenda, como vai ser punible provocar unha desfeita ecolóxica. Salvada a parte económica recorrendo a cartos de todos, queda unha afrenta ecolóxica que, ao non afectar a seres humanos destacados socialmente, acaba diluída na súa consideración punible. A maioría de contribuíntes que pode defraudar impostos faino con... [Lire la suite]

Botaban por La 2 un documental bastante aburrido sobre un tema apaixoante, como é Gorxa Fonda. O traballo ten mérito de distraer continuamente para convidar a facer algo máis entretido polo xeito reiterativo no que especula sobre a identidade de Gorxa Fonda e no que nos conta os 18 minutos con trinta segundos que Richard Nixon borrou dunha gravación privada de Richard Nixon cun asistente sobre o Watergate. Polas notas do asistente, sabemos que falaron da estratexia informativa que seguirían. O documental refírese a ese borrado dun... [Lire la suite]

Nada máis complicado para min ca escribir sobre Sargadelos. Non vou ser obxectivo. Nunca o son, unicamente aspiro a ser honesto. Neste comentario serei aínda máis subxectivo. Paseei Sargadelos dende neno, xoguei na súa estrutura circular en ducias de oportunidades. Admiro decididamente o labor de Isaac Díaz Pardo, esa teima en pechar o ciclo produtivo no país, tanto como me sorprende o seu intento por mudar a propiedade da empresa a unha fundación pública baixo control privado e familiar. A intelectualidade nacional fíxolle de... [Lire la suite]

  Peter Sloterdijk propuxo, nada menos ca nun foro coma o Frankfurter Allgemaine Zeitung, eliminar a «cleptocracia estatal». O filósofo alemán referíase a suprimir os impostos e subtituílos por doazóns. A iniciativa sitúao máis alá do liberalismo, nunha terra de ninguén entre o cristianismo máis primitivo e o anarquismo máis ortodoxo. Ao tempo que sostén esa gaitada, acusa á esquerda radical de tratar de quitar rendemento político á ira dos pobres. Calquera que coñeza o manual de estilo parlamentario de AGE no Hórreo pode... [Lire la suite]

A obsesión comezou co éxodo das Doce Tribos de Israel. O xudeos, pocos e aillados no medio do deserto, consideraban fundamental que non se perdese unha pinga de seme. De aí arrinca a obsesión cara ao sexo, que o catolicismo recolleu agarimosamente en herdanza e que aínda se reflicte en colexios do país nos que se segrega a nenos en razón do seu sexo, en base a que as diferenzas biolóxicas son determinantes no aproveitamento dos estudos, aínda que non o sexan menos cas socioeconómicas ou ás afectivofamiliares. A Xunta anuncia a súa... [Lire la suite]

Cando teño que escoitar un discurso dun político, xogo ao karaoke de anticipación. Vou completando as súas frases porque sempre usan as mesmas 20.000 palabras, moitas delas inaxeitada ou ridiculamente (interactúan coa sociedade desde o seu partido, por exemplo). Desde que Beiras, que noutrora nos deleitou con gloriosas intervencións no Hórreo e en marabillosas desputas intelectuais con Fraga, decidiu poñerse no nivel xeral do parlamentarismo AGE, soamente me queda Carme Adán. Non soamente cita a Marco Aurelio con... [Lire la suite]

A vida é algo que improvisamos todos os días. O modelo educativo de Wert responde a un concepto desas pistas americanas nas que adestran os militares: sitúa aos rapaces nunha carreira con obstáculos que se lles presentan como imposibles de superar, aínda que non o sexan. Cambiando as normas de xogo en medio da partida, o ministro de Educación vai lograr unha xeración de estudantes afeitos á incertidume e á intemperie. Porén o modelo Wert ten partes negativas. Os alumnos -nomeadamente os pobres-, con tanto cambio e tanta miseria, non... [Lire la suite]

O valor que máis apreciamos dun produto en tempo de crise é o prezo. Tras coñecelo, reparamos na nosa apetencia e no uso que imaxinamos que lle daremos. O Partido Popular pretende vendernos o Produto Borbón co argumento de que "soamente" nos custa 0,17 céntimos. Botando iso por diante, excusan de argumentarnos a apetencia e a utilidade. O señor conservador que defendía esa idea forza, Juan Manuel Albendea, concluíu que "defender o orzamento da Súa Maxestade é o máis fácil do mundo". Feliz candidez. Ceibar unha parvada discursiva... [Lire la suite]

David Fernández Calviño levou a normalidade ao Parlamento Galego. Pasou de estar no paro a ter un salario estupendo por ser A Voz do Pobo, que sempre é máis pomposo e menos traballoso que opositar. No Hórreo é A Voz do Pobo, nomeadamente na expresión máis filohosteleira: cando fala, a tribuna parlamentaria semella a barra do bar de abaixo, con ese discurso de voo baixo intelectual, titeo insolente e bronquidade institucional. Hai moita xente en Galicia que responde a ese modelo, certo. Xa postos a encarnar, agora vai... [Lire la suite]

  Os Jaureguizar nunca imos ao médico, simplemente morremos. Podo presumir de que mantiven a divisa familiar ata que hai quince días me asustei. Estaba no baño e, ao rematar de depoñer o preciso, apareceron pinguiñas de sangue imprecisas e inesperadas. Xa logo empezou a doerme o colon, a sentir punzadas no aparato urinario, a amolar os cadrís, a queixárseme a columna vertebral,... os síntomas conducían a un final inevitable. Aínda así, asistín ao Sergas na procura dun alivio. Saín cunha picada no brazo, que é o trance vital... [Lire la suite]