A NOITE MÁIS LONGA DO ANO

Manuel Martínez Barreiro asistiu a un curso de xornalismo que impartín en Vigo. Sorprendeume que se rendese a doce horas do que puidera contarlle. Admiraba a Barreiro como reflexionador  político e aínda non deixei de admiralo. Como exercicio de curso, trouxo unha entrevista con Martiño Noriega. O repertorio de preguntas, xa o esperaba, era inteliente; o repertorio de contestacións descolocoume por reseso. Podería mudarse o nome e máis o cargo do -na altura- coordinador de Anova polo de calquera cargo medio do nacionalismo esquerdista sen tocar o catálogo de respostas. Todo sensato, correcto e social. Pero Noriega non ten que convencer á miña nai -que vota ao PNV cando pode- e a señoras da súa xeración con propostas riquiñas. Suponse que pretende gobernar un país, non ser o médico máis amable do centro de saúde local. Non pode ignorar que o seu electorado está por baixo da súa propia idade. Beiras ten esa realidade deprimente nidiamente interiorizada polo que sempre utopiza o discurso apelando a medidas que sabe irrealizables. Lendo unha vez máis a Norman Mailer, informeime do día no que entrevistou a Henry Kissinger. O secretario de Estado recompuxo a postura na cadeira, mirou pola ventá con melancolía e confesou sobrelevando o pudor: "Non aplico unnha idea nova dende que saín de Harvard. Manéxome coas que fun formando alí". Ese pode ser o problema de Martiño Noriega. Cando cruza o límite municipal pon o sombreiro para debuxar no imaxinario independentista que O Vello ten un neto espilido que herdará a explotación. O seu problema é que marcha sempre co motor a ralentí, que non ten esas explosións que deificaron a Beiras, xenialidades coma gobernar na casa e meterse na do veciño para matricular a Carmen Iglesias. O voceiro de AGE explicou a súa contradición enfadado, coma se a culpa fose do votantes, que o forzaran na decisión. Lúcido como é, recoñecera o seu baleiro argumental para esa decisión. Para ser líder político hai que estoupar cada semana nunha dóse de sorpresa como fai Beiras: un berro, un zapatazo, unha acusación desmesurada de xenocidio,... Noriega nunca altera a dirección, non cambia o ritmo. Magnífico alcalde, torpe corredor de fondo. Ao dimitir escribiu: "Renunciar a responsabilidades partidarias de primeira liña non significa renunciar a pelexar por mudar a realidade abafante que nós rodea". Danme ganas de abrazalo, pero esta noite é a máis longa do ano para o nacionalismo e non ten pinta de acurtarse. A miña homenaxe ao dimitido será comprar unha botella de cava catalán para convidar aos esmoleiros do semáforo máis cercano.