TANATORIO

Habíamos de cambiarnos dous coches a metade de camiño. Suxerín ao meu sogro de quedar nun tanatorio situado segundo te apeas da autovía. Eu quería ser Jimmy Breslin cando lle encargaron unha reportaxe sobre o funeral de Kennedy e devolveu unha obra mestra centrada no seu enterrador: Foi unha honra. Adianteime media hora ao tempo preciso na cita para visitar o tanatorio. Era un hiper do pasamento, con varias salas de exaltación da perda, servizo de floristería e máquina para alivios e zumes. Nas paredes, fotografías de sorrintes xestores, eficaces en axudar a cruzar o Leteo. Segundo entrei, pálido e virxinal, os asistentes a un funeral empezaron a mirarme coma un sobriño que regresaba do alén para abrazar a herdanza e liscar con ella ceibando unha gargallada diabólica. Avancei polo amplo corredor central do túmulo funerario observador con estupor por ducias de ollos desconfiados. Todos se coñecían entre eles, pero ninguén podería balbucir unha frase sobre o forasteiro. Eu camiñaba vagariño, precavido, coas mans colgando á altura de senllas cartucheiras imaxinarias. Cun aire cálido que chegaba dende unha porta mal pechada no Inferno, ousei pasar onda velaban o cadáver, benzoada anciá. Unha muller cativeira e de boca caída agardaba por Godot dentro do cadaleito. As súas mans estaban ligadas con resignación e unha cor de café con leite. A piques estiven de dar o pésame, pero recapacitei en que abriría unha fenda sarcástica naquela trascendencia.