Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
26 janvier 2014

ADORNAR AS BOTAS CON FELTRO DE SOMBREIROS

A sailor repairs a signal flag 1942

UNHA VEZ convidoume a xantar unha muller en La Bottega, na rúa dos Olmos, na Coruña. La Bottega viviu coma O Fornos ata que o venceu a cursilería italianizante e diría que dantesca. Como a muller que me convidou leva vinte anos escoitándome as mesmas grazas, non lle importou que marchase pasear a curiosidade en solitario polo local. No baixo, descubrín un mural de Urbano Lugrís. Fascinoume o porto soleado —tan Chiricco, tan Carrà; con ondas que semellaban escamas aliñeadas—, case que tanto como a capacidade do persoal para converter un Blue Mountain xamaicano a tres euros nun consomé de café. Na primeira ollada, marabilloume o sfumato co que Lugrís cubrira de néboa lixeira o porto. Logo reparei, desencantado, en que se trataba da laboriosa e mundana contribución dos fumadores do Forno. La Bottega pechou hai tres anos porque o edificio ameazaba unha ruína como a que atopa Fabrizio no postWaterloo de A cartuxa de Parma stendhaliana.

Outra obra mestra regalada por Lugrís vai correr mellor sorte. A asociación O Mural logrou despois de tres anos que a Xunta se propoña declarar ben de interese cultural o mural do café Vecchio, na rúa Real. Cando me achego á Coruña non deixo de perder o tempo pasmando diante dese chef d’ouvre tan amplo e suxestivo. No Vecchio saben tratar o café, a pesar de que o nome do local non soa menos de dolce stil novo ca La Bottega. Ler a Petrarca na Vikipedia inspira aos hostaleiros. Non todo van ser edicións críticas. Cando o pintor armou ese mural, o Banco Hispano-Suízo tiña alí a sede. Debeu de ser un labor alimenticio, como cando lle decorou o iate Azor a Franco para financiarse o sandamento da muller. O resto da súa obra foi bebeticia porque pagaba as roldas con metros de arte. Aínda soportan a rabuñadura do tempo pinturas na Estrella ou en Galeras. Non sen dor, descubrín hai anos un cacho de parede pintada por Lugrís. Fora arrincada salvaxemente para expoñela á venda na galería compostelá de José Lorenzo.


«Lugrís, que gran pintor! Moito me fixo traballar!», queixábase a camareira resignada de A Guinda, no Berbés de Vigo. Nas mañás limpas liberaba as mesas dos esborranchamentos nocturnos do artista.


Tranquilízame que A Coruña é sensible cos restos históricos. O meu tío carlista tenme falado do mimo co que se recolleron restos cerámicos romanos nos 50. Apareceron cando os arqueólogos fuchicaban no cemiterio que houbo na rúa Real. O entusiasmo herculino entintou titulares de xornal. Lugrís logo presumiu da falcatruada: el e Taramancos soterraran, ao amor da noite, anacos dunha botella de xenebra suíza Bols. 

Ignoro cantas obras de Urbano Lugrís conserva Vigo. A cidade do sur é curiosa porque carece de trazas literarias, pero acolle as principais editoriais e unha chea de escritores. Carlos Oroza chegou alí redimido por unha conductora que o arrepiñou do acoso policial nun recital levantisco nos 70. Oroza recibiu o venres unha homenaxe, que é o mellor pago que se pode facer un poeta, eses señores tan pagados de si mesmos a falta doutro ingreso. En medio de tanta loubanza, o vivairenese fuma e pasea. «Boto as noites escribindo. Trato de mellorar a realidade. Ata a madrugada», confesou. A luz decepciona. En A cartuxa de Parma, Stendhal describe a desilusión de Fabrizio ao descubrir ao tenente galo Robert no campo de batalla rachando sombreiros de oficiais austríacos para adornarse as botas. Soamente Lugrís podería atopar ese tesouro na desfeita.

 

 

As dificultades dun artista para presentarse as nove no seu posto de traballo 

A pesares de que a anécdota do Berbés sitúa a Lugrís en Vigo, pouco botou alí. Hai unha historia que seica lle lin a Luís Rei Núñez en O señor Lugrís e a negra sombra, pero non o dou concretado. A diferenza de Manuel María, de quen Saleta Goy conta que sabía onde tiña cada libro, eu son incapaz de atopar volumes concretos porque os teño almacenalos como as miñas tías solteiras de Coruña gardaban envases dos iougures: en expectativa de destino. O asunto é que alguén lle consigue un traballo a Lugrís na Compañía de Tranvías de Vigo. Tras unha semana daquela posguerra chegando tarde ao seu posto, o xerente rífalle. «¿Como quere que chegue ás nove se me ergo ás dez», razoa o artista.

O médico prohibiume ler poesía porque me baixa a tensión, pero sei que Lugrís tamén era poeta. Se os pintores se levan mal con mañás e horarios, os poetas nunca reciben esas entrañables follas de vida laboral que non envía a Seguridade Social para que miremos con outro ánimo a xubilación.
Saleta Goy defende no primeiro Luzes que ela, a diferenza do seu home, atendeu a «ser persoa». Sospeito que saber desenvolver con acerto o oficio de vivir é ben máis gratificante ca ser poeta, pero os poetas teiman en sentarse nun aparte da sociedade para mirar de fronte á vida consagrada.


Moitas veces me pregunto de que comen e fuman os poetas. De Manuel María sei que viviu dunha libraría, pero tamén sei que escribía arreo. Nunca cansou. De Novoneyra, sei que viviu da Sanidade: a muller era enfermeira. Oroza? De que vive? Leo a Manuel Jabois que pasa gorra nos recitais a 3.000 euros. É unha axuda.

Publicité
Publicité
Commentaires
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 416
Publicité