TEN POSIBILIDADES

Este días cúmprense vinte anos da derradeira vez que me emborrachei. Resultou triste e lindante co dramático porque eu estaba só e non tiña intención algunha de deixarme dominar polo albariño. Unhas nécoras tiraron do viño con tanta forza que acabei co equilibrio disoluto cando me erguín para deitarme. Dende aquela, soamente bebo por motivos políticos: cando vou á casa do sogro. El é moi respectuoso co viño, polo que consome o mellor. Ao primeiro, el pensaba que eu era unha persoa sensata capaz de distinguir entre un mencía e un rioja. Dábamos a probar con curiosidade e respecto, sen atreverse a pousar a botella na mesa como se temese axitala. «Que?», preguntaba recatadamente erguendo as cellas. «Ten posibilidades», contestaba eu apretando os beizos nunha resposta tan aberta que buscaba unha confirmación detallada pola súa banda e, asemade, que o experto se convencese de que me podía a humildade. Botados os anos,unha vez asumida a torpeza gustativa que a filla lle meteu na casa, o meu sogro aparcou toda educación. Dáme unha certa mágoa porque leo a Byron en Sobrebeber (Malpaso) de Kingsley Amis que "non hai nada que calme tanto o espírito coma o ron e a relixión verdadeira". Como di Marta Veiga citando a unha tía compasiva: "Se non creo na miña relixión, que é a verdadeira, como vou crer nas outras?"