Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
8 mars 2014

"PALPEILLE OS PEITOS DA CRIADA E ESPERO CHEGAR A MÁIS"

 

historical-photos-pt6-1973-oil-crisis-picnic-highway

O Observatorio da Cultura Galega revela con crueza milenarista que o gasto en libros baixou en 15,3 millóns de euros no noso país entre 2011 e 2012. O dato definitivamente entristecedor é que o informe exclúe o libro de texto.
As malas noticias padecen de medo á soedade e sempre van acompañadas. Á baixada dun 27% dos ingresos editoriais nos pasados catro anos, sumáronse a suspensión de pagos de Sargadelos, a caída de parte da casa natal de Carvalho Calero en Ferrol, o peche da libraría Couceiro na Coruña e o abandono por parte de Francisco Pillado, da editorial Laiovento: a tormenta perfecta.
Autores, editores e libreiros empezan a mastigar a amarga certidume de que o seu tempo pasou. O papel perdeu función e vai camiño de perder engado. Deixar caer o primeiro lar dunha figura coma Carvalho Calero —acordaremos cando lle dediquen as Letras Galegas—, é unha mostra máis de que os intelectuais están perdendo mesmo a finísima capa de prestixio que os cubría. Eu visitei a casa natal de Shakespeare en Stratford Upon Avon con mesma devoción coa que os fregreses camiñan onda a Virxe da Barca.
Se temos cartos para investir —acertadamente— nos templos relixiosos, tamén deberíamos telos para conservar e ensalzar lugares importantes na nosa cultura, unha libraría consagrada ao publicado en galego ou unha editorial tan sensible ao ensaio e ao teatro coma Laiovento. A cultura galega tamén precisa os seus lugares míticos, as súas mámoas e os seus santiarios, para conservar a brisa con cheiro a mortalla que aínda alenta.
Roberto Vidal Bolaño nunca se resignou á precariedade. A intelixencia e os esforzo déronlle para poñer a primeira pedra no teatro profesional galego, que tanto promoveu Pillado. O fillo de Bolaño, Roi Vidal, vén de dedicarlle Fóra de portas (Positivas) no que conta a inmensidade de logros «dun tipo normal, un fóra de portas de Vista Alegre».
Ese mesmo aire de xenio caído do espazo interior tiña Leopoldo Panero, finado o xoves. Unha vez falámonos sobre a inmanencia de Deus. Foi no hotel Méndez Núñez de Lugo. El mirábase nos espello daquela sala para comprobar se erguía o brazo coma aspas de muíño de vento e se o fotógrafo de El Progreso captaba o seus ollos alucinados. Publicara un poemario, Buena nueva del desastre, na editorial lucense Scio. Panero era elevado era, pero iso si, soamente preguntaba polos dereitos de autor.
Un talento semellante a Bolaño e Panero ten Arturo Vaquero que, no medio do diluvio universal que asolaga a música gravada, mantén acesa a luz do seu estudo en Abrigueiro (Friol). Agora co vindeiro disco de Ataque Escampe.
O problema do libro galego é que os afeccionados galegos á lectura non somos cabaleiros. De ser así, contaríamos con 3.000 libros nas nosas bibliotecas domésticas coma aconsellaba Samuel Pepys.
O político inglés do século XVII, dedicaba tanto tempo a xestionarse amantes como a purgar as infidelidades contántoas en clave —Diarios de Samuel Pepys (Renacimiento)—. As horas mortas eran para reordenar os exemplares cada vez que chegaba un pedido. Os criterios tanto eran de tamaño como alfabéticos. Ao cabo, contaba que fosen exactamente 3.000.
Pepys naceu en Fleet Street, a rúa na que se acabaron asentando os principais xornais ingleses no século XX. O declive comezou cando Murdoch empezou a compralos con tanta avaricia como se llos desen a dous por un e a trasladar as sedes para abrir paso á feliz especulación inmobiliaria.

 

«Palpeille os peitos á criada mentres me axudaba a vestirme e agardo polo momento para chegar a máis», confesa Samuel Pepys neses diarios que escribiu dos 27 aos 37 anos, entre 1660 e 1669. Pepys atopou ese momento de «chegar a máis» coa axuda doméstica días despois porque describe unha escena —que Paul Morand califica de «propia do teatro de Moliére»— na que a súa muller o persigue pola casa cunhas tenaces que viñen do lume tras sorprender ao home e á serventa alento con alento. Pero, se Antonio Alcántara desprezou a fidelidade en Cuéntame, poucas certidumes nos restan.
Poucas non significa ningunha. Aínda contamos cos Ataque Escampe. Para ser unha banda en galego, co pauperrismo que iso representa en canto a cachés e número de concertos, tiveron o bo gusto de non disolverse. Seica estes días andan en Friol gravando un disco en Abrigueiro, que vén sendo a Motown do pop estatal. Se os sofisticadísimos e citadísimos nas revistas de vangarda Mi and Lau viaxaron dende Suecia para que Arturo Vaquero lles amañase o son, se non atoparon distracción algunha dende Malmö ata o corazón de Galicia, algo de sabio ten este productor. Hei preguntarllo a Roi Vidal, batería de Ataque Escampe.
Samuel Pepys non foi soamente un arribista e un perseguidor do servizo doméstico con aires de Benny Hill, tamén amaba a música. Certo que lle servía para conquistar nas súas razzias extramatrimoniais. Como conta no diario sobre unha velada: «Comecei a compoñer unha canción en louvanza a un espírito aberto a todos os traballos e a todos os praceres (como o meu, penso)».

 

Publicité
Publicité
Commentaires
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 416
Publicité