8 mai 2014

    Con Ferrol pásame como con Negueira de Muñiz. Sinto simpatía polos lugares que son centros neurálxicos da nada, os sitios aos que ir exprofeso e dende os que non se pode ir a ningures. Hai uns anos que non ía e regresei o mes pasado. A media mañá a Praza de España era a definición mais exacta da decadencia. O único que se movía era o vento naquela mañá de sol, también algúns peóns e coches de condutores resentidos. A suciedade, as caixas, a desidia, as tendas desencantadas, os camareiros exasperados. Confío en que... [Lire la suite]