mercredi 28 mai 2014
DIONISOS
DESCUBRÍN a Dionisio Gamallo en Ribadeo nun maio dos 70 no que o sol quentaba con resentimento. A temperatura subira ata igualar a que hai na antesala do Inferno onde agardan os condenados a que os conserxes de Satanás lles cubran a ficha. Gamallo camiñaba a espasmos contando os pasos baixo un abrigado gorro ruso e nunhas zapatillas domésticas de felpa. A manga esquerda do seu traxe gris —que cubría un kit de camiseta, camisa e chaleque de lá fina— abrazaba un feixe de xornais. Eu era un neno. Sinaleillo ao meu pai. «Un sabio,... [Lire la suite]