CORAZÓN, MEDO

Teño dous medos arraigados: os exames e os dentistas. Aínda soño cos exames, vinte anos despois do último. Diante dese terror, sentíame tentado a ser Bartebly: Preferiría non facelo. Fantaseo co escape, con agocharme nunha caixa coma fai a boneca humanizada de Air doll. A película de HIrokazu Koreedo que estiven mirando tras cear, tras volver de Foz, tras impartir un curso de xornalismo na UNED. A primeira hora da tarde, mentres conducía tratando de acougar co New and old friends de Bill Evans, resistín o pulo de botarme a unha beira na estrada e camiñar durante o tempo que durase a miña docencia non impartida. Para min, comparecer en público é un exame, dar clases é un exame, aínda que na universidade hai adultos, que son interesados, participativos e respectuosos. A boneca de Koreedo faise humana e vai descubrindo o mundo. Protesta por ter kokoro, corazón; por sentir e padecer. O que ten corazón ten medo tras quince anos dando cursos. Eu temo aburrir aos alumnos, quedar atoado,... Son catro horas falando seguindo. Ao cabo sae ben, pero son incapaz de recoñecer ese pasado tranquilizador. Mañá, vou ao dentista.