UNHA PELOTA LARANXA

O paseo desta mañá levoume polo centro da cidade, entre o sol que recendía e o lixo escuro sen recoller. Quero pensar que houbo un momento en que os traballadores de Urbaser tiñan algún motivo para anegarnos nesta peste durante dez días, pero xa non o lembro. Excusan de recordarmo porque non me vexo capaz de dixerilo. Na camiñada houbo arcadas, pero también houbo a felicidade de perseguir unha pelota laranxa tras a cal ía Antón (+8). O meu fillo regateaba un viandante, unha farola e un banco con ese sentido do espectacular que teñen os anuncios de Nike. Durante media hora entendín a fascinación polo espectáculo que fai agromar flores de Baudelaire na basura.