Esta mañá volvín correr. Juan Tallón montou esa frase fonda e brillante de que "as obsesións non se improvisan". Eu levo uns meses obsesionado coa miña tensión. Lugo sigue cheirando coma a Venecia de Thomas Mann, polo que baixei en coche ata uns dos logros de Cacharro, o Cinto Verde de Lugo, para facer exercicio. Cacharro era un gobernante agudo. Creou un Cinto Verde para aforrarse un Cinto Vermello, malia que sabía que os obreiros e os labregos lucenses votan para que todo e nada cambie, polo PP. Eu asumo, con Stephen Dedalus, que "se non podemos cambiar o país, cambiemos de tema". Cambio. Volvín quitar os Adidas do armario coma se fosen un fémur de austrolopitecus e descendín á Tolda de Castela, un topónimo precioso que é patrimonio de todos os lucenses e máis de Antonio Machado: "Tolda é Castela". Levaba un ano sen correr. Suspendín esa actividade cando Norman Mailer desmentiu o vademecum das endorfinas e da claridade de mente que achega: "Como vai entrar polos nocellos algunha idea boa?" Pero deixei Lucus Augusti para achegarme á beira do Miño coa fin de evitarme os dereitos dos traballadores de Urbaser, que pican nos ollos e cheiran no nariz tras 59 días de folga. Os empregados pedían algunhas cuestións de vacacións e libranzas, e, sobre todo, pedían afianzar unha paga excepcional de 600 euros sobre salarios que van dende os 21.000 aos 37.000 euros. Como é lóxico, a cifra maior corresponde a unha presada de traballadores. A empresa comprometeuse a darlles unha paga de 450 euros en 2018, cando a concesión remata uns meses antes. Algo conseguiron, moito menos do que perderon eles e do que fixeron perder aos hosteleiros, moito menos de todas as náuseas, ratas e infeccións que nos causaron coa súa recollida selectiva. Os lugueses sentíanse sitiados como en 55 días en Pekín, pero non eran coma o embaixador británico que encarnaba David Niven, que antepoñía a dignidade á fuxida. Aguantaron o sitio a falta de posibilidade para un exilio temporal. Os operarios pensaron que se enfrontaban cunha concesionaria de lixo en Lugo e se enfrontaban cunha concesionaria de lixo en todo o mundo. Se Urbaser deixaba aletear de máis a bolboreta de Lugo aceptando as súas reclamacións, padecería furacáns en varios continentes. Non estou escribindo que os traballadores non levasen razón, levaron razón malia amargar o Arde Lucus, a oportunidade anual -con San Froilán- da cidade para recuperar o pulso económico. Levaban a razón neses días, pero neses mesmos días caeulles. Hai cincuenta días que perderon a xustificación, aínda que a sombra de López Orozco non asomase para vocalizalo nun decreto firme. Onte vinos abrazándose nas fotos da prensa. Pensei que celebraban o corenta aniversario da demisión de Nixon. Aquela si que foi unha vitoria dos cidadáns, da democracia, da prensa; unha vitoria para abrazar. A Batalla do Lixo foi unha derrota humillante para os traballadores e para a cidade. Pola noite, estiven mirando a James Stweart en Caballero sin espada, de Frank Capra. A cinta metaforiza a derrota de Wallace contra Truman na convención demócrata de 1944. O favorito derrotado por un mediocre no que confluíron os intereses dos variados inimigos de Wallace. Pero en Lugo gañou o vencedor en todas as apostas de Labrokes, Urbaser. No monólogo final da película de Capra, o personaxe de Stewart acaba asumindo: "Esta é outra causa perdida máis".
