CUMPRIR ANOS COS PÉS FRÍOS

14 août 2014

Acordei coma cada mañá: ás sete e media e deitado sobre o costado esquerdo. Nesa postura quedo durmido e nesa postura esperto. Nada cambia en min durante a noite, de quitados os pés fríos. Cando entro na cama teño os pés fríos. En Todos los hombres del presidente, esa película na que Alan Pakula consegue estagar o emocionante Watergate nunha aburrida busca de nomes de corruptos, un personaxe fala sobre outro que dá aturado cun dedo na chama dunha vela. "E como aguanta?" "Esquecendo a dor". Para min sería doado saír momentaneamente da cama, dar unha alancada ata o armario e coller uns calcetíns, pero prefiro coller un ensaio complexo. Onte escollín ler a Arnold Davidson reflexionando sobre as visións relixiosas de Kant. A Revelación Interna atráeme na mesma media que a Externa, pero ler sobre elas obríganme a concentrarme, a esquecer a tensión do frío nos meus pés. Esta mañá era o meu aniversario, pero saín correr -e, sobre todo, andar- como Kant saía camiñar cada serán por Königsberg para poder pensar. O espazo era novamente a Tolda de Castela, a carón do río Miño, pero o tempo era outro, un día novo; asemade, un día especial para min porque se cumprían 49 anos dende o 14 de agosto de 1965 en que saín do ventre novo de Itziar. Os días son segmentos de tempo que os humanos imos marcando no tempo xeral, que é unha dimensión preexistente a nós. Cada vez que pasan 365 deses segmentos decidimos que temos que celebrar un ano novo e -case que diría que- un ano especial. Onte deiteime cos pés fríos coma cada noite e acodei deitado sobre o costado esquerdo, coma todas as mañás. Día tras dia procuro unha hora de soedade, a soedade é un alivio e un pracer porque boto o día entre familia, amigos e compañeiros de redacción -polos que sinto amor en función da cercanía-, aos que se suman todos os que buscan un diálogo comigo por teléfono ou nas redes sociais. Ás veces consigo estar so durante tres ou catro horas, en silencio, deixando que as miñas ideas avancen despaciosas e se atopen e se afasten, como as nubes. Nese tempo vou pasando o catálogo de imaxes nas que figuran as persoas que me importan, que me incomodan ou que me fascinan. Nunca atopo as que me resultan indifrentes. A particularidade de hoxe é que esa marca no tempo que representa a efeméride do meu nacemento. A consecuencia é que todas esas imaxes de persoas ás que quero e que me queren materializáronse ao longo da xornada en chamadas telefónicas e mensaxes nas redes sociais intensificando o meu sentimento de acompañamento. Foi agradable. Na lectura de Davidson arredor de Kant hai unha pasaxe que me perturbou. O filósofo alemán situaba o deber, a responsabilidade, como base sobre a que erixir o amor a Deus. Comparábao ese amor co que sente unha nai cara ao seu pequeno, unha atracción que se mestura co deber de crialo. Asaltoume a dúbida do grado de deber dos meus comunicantes. Cando cansei de ler a Kant collín Ravelstein, a novela de Saul Bellow sobre os derradeiros anos de Allan Bloom. Detívenme con deleite nese momento en que o personaxe de Bellow pide ao de Bloom que imaxine a morte. "As imaxes cesarán", contesta o filósofo norteamericano. O día en que acorde sobre o costado esquerdo cos pés fríos e non se me aparezan as imaxes dos meus, saberei que morrín.