Un motorista matouse na Nacional VI a media tarde. Tiña tres anos menos ca min. As mortes de persoas máis novas estarrécenme como se a vida dun descoñecido e máis a miña debesen estar compensadas. Saín de traballar contra a medianoite. No canto de regresar á casa, como adoito, sentinme desacougado polo motorista e marchei ás Termas, un centro comercial dende onde se ve Lugo como se fose un chalet que deseñaba o arquitecto John Lautner nas alturas de Los Ángeles. Pensei en mirar unha película, calquera película frívola que falase de cousas que non me interesasen especialmente, e comer unha hamburguesa. No centro comercial estaba o garda de seguridade, tan alto, gordo e torpe como require a profesión, e varios operarios montando un escenario e un rapaz con melena que non deixaba de dirixilos movendo unha carpeta e filmando co móbil. No fondo, andaban os rapaces do turco, pechando. Ninguén máis. Pedín unha Royal de Luxe no McDonalds. Asumín que estaba tan contraindicada para a miña tensión como o resto das propostas que había no cartel luminoso no que as unidades de comida e bebida son logaritmos que se escollen e se suman. Ceei mirando medrar un robot de tres metros diante de min, unha figura de plástico que tiña a mesma relación coa bioloxía ca o restos dos materiais que me rodeaban nas Termas. Un monstro dos Transformers, seica. Faltaba unha hora para o cine e, que merda, ningún filme me apetecía. Polo camiño, volvín a casa pola Nacional VI, sobre as rodeiras do motorista. Na casa, na canle MGM botaban Terminator 3, con Arnold Swachzernagger coma transfomer, pero quedei en TCM Classics coa humanidade do profesor Humbert e o seu amor inmoral por Lolita, na versión de Kubrick. A vida latía febril no seu corazón sucio.
Photo by Francis Oscar Larson.
