O VIXÍA NO CEREAL

Proust aseguraba que o amor é o estado que nos fai sentir con máis intensidade o espazo e o tempo. Eu temo que o amor é un estado de aparvamento que nos sitúa flotando sobre o espazo e afastados do tempo. Ao contrario ca o autor de Á busca do tempo perdido, penso que o temor é a sensación que nos coloca con máis intensidade no espazo e no tempo. A iso se refería Salinger cando explicaba o título da súa novela O vixía entre o centeo a través do seu personaxe. Imaxinábase nun campo de centeo no que corrían uns nenos. Os cativos non eran conscientes do perigo que os ameazaba porque a altura do cereal non lles deixaba ver que o campo remataba nun precipio. O vixía é un posto do béisbol que ten a función de cazar as pelotas ao voo. Neste caso, o protagonista de Salinger debe cazar os nenos que corren, insconscientes, cara ao abismo. O cereal —como o que se ve en Recimil (Lugo) na fotografía— non representaban unha ameaza para o home; ao contrario, era unha garantía de subsistencia. Aconteceu así dende que os seres humanos nos asentamos para cultivar a terra. Unha vez abandonamos definitivamente o campo para garantirnos a supervivencia por outros medios, volvemos ser os vixías entre o centeo: sempre tendo conta das nosas crianzas para que non sufran mal ningún na súa viaxe a través do espazo e do tempo.

Photo: Alfred Eisenstaedt