MODIANO IGNORADO, MODIANO DEVORADO

Botei todo o día de hoxe sentindo unha alegría recóndita e alieníxena polo recoñecemento a unha persoa que non coñezo de nada, que nin sabe que existo nin lle ten que eu exista. Sentínme coma eses estúpidos seres abufandados que se bañan nas fontes cada xuño porque uns profesionais do fútbol foron os mellores nunha competición. Levo todo o día con ganas de telefonar a París para felicitar a Patrick Modiano polo seu Premio Nobel. É unha parvada, pero ese pulo tira por min. A segunda liña do meu pensamento de hoxe ocupeina en tratar de lembrar cando empecei a ler a Patrick Modiano. Polas miñas notas na folla de respecto (a folla en branco que abre os libros) en Un pedigree (Gallimard) dateino no ano 2005 e situeino no Pazo de Bendaña. Asistía, por primeira e derradeira vez, a unha fin de semana da marmota cunha vintena de autores. Durante o día acodía a debates de relativo interese intelectual, pero as noites volvíanse insufribles. Todos aqueles empoleirados escritores congregábanse arredor do amoroso carro dos licores espituosos. Eu aproveitaba ese akelarre de vulgaridade para fuxir ao meu dormitorio valéndome da falta de aviso que se excusa a quen vai esporadicamente ao baño. O sorprendente da miña traxectoria como lector de Modiano é que comezou directamente en francés, sen pasar polo español ou galego. Español, neste caso, dado que ningún editor tivo o bo gusto, o coñecemento ou o contrato para ofrecérnolo no idioma do país. Un pedigrí (Anagrama, en español) é unha fascinante biografía de Modiano por Modiano. O novelista confesaba onte que leva medio século escribindo a mesma obra. Un pedigrí é a súa historia de sempre: un protagonista busca a alguén. Nesa memoria textual, Modiano busca o fantasma delincuencial do seu pai, un xudeo italiano que negociaba cos nazis que ocupaban París sen unha miga de dúbida moral para ningunha das partes. Tres anos máis tarde Anagrama envioume En el café de la juventud perdida, con catro personas buscando unha rapaza en París. Esta tarde baixei á Biblioteca Nodal de Lugo, que fica por tras da miña casa, a cen metros, e collín Los bulevares periféricos, unha novela de 1972 que Alfaguara publicou en 1985. Jorge Herralde, o mantedor de Modiano en español, sospeita que a editorial de Prisa deixou de publicalo "porque os franceses lense máis en Barcelona ca en Madrid". E Madrid ignorou a Modiano. Terrible descoñecemento que agora tratarán de subsanar como os seareiros das series televisivas subsanan os seus despistes: pechándose na casa de fin de semana para consumilas de vez. A súa motivación non será a altura da creación de Modiano, senón a altura na que o sitúa o Nobel.

Photo: Robert Doisneau