ESPAGUETES

Unha noite de hai trinta anos o meu pai estaba ceando nun prato de barro. A cazola era cativa. El parecía protexela co corpo, como se dese agarimo a un gatiño recén parido. O prato marróne estaba cheo de fíos grosos, como de lá branca, adornados cun par de chiles vermellos. O meu pai sorría gozando as angulas que lle regalaran. O aceite brillaba reflectindo a luz eléctrica. A miña pregunta foi insolente: «E non sabería igual se usas espaguetes?» Nada retrucou. Calou mastigando a ira. Uns días máis tarde, o meu pai espertoume ás catro da madrugada. Ordenoume vestirme con dúas capas de roupa. Subimos no seu coche. Conduciu en silencio ata un río estreito e longo coma o sono cando estás esgotado e non dás durmido. En ambas as beiras miraba ducias de luces difuminadas pola néboa escura e a friaxe. Podía ver ringleiras de pernas e de mans termando duns esquileiros amplos coma paelleiras. Regresei a casa cos músculos mallados e ríxidos do frío. Levoume a adolescencia completa arrepentirme da pregunta. A pubertade son eses anos nos que a soberbia erupciona de modo estúpido, como os grans na cara. Dende aquela nunca discuto o prezo das angulas ou dos percebes. Calculo se podo pagalos.

Comments

[Jaureguizar]

pois góceo ;-)

[manuel veiga]

Xa teño na man "Días de fuga".

Grazas. Parece efectivamente ben escrito.

[Jaureguizar]

Só de xeito tanxencial. Fala da lección que me deu o meu pai sobre o esforzo e do pracer que achega

[manuel veiga]

Perdón. Debemos entender este post como unha metáfora sobre a literatura?

[Jaureguizar]

Ben certo