SOPA LIONESA

Xermán Refojo publicaba esta mañá no seu Facebook unha imaxe de dúas mulleres facendo un estampado. Encantoume. Unha hora despois atopei a Refojo na froitería do Gadis. Pregunteille. "E un estampado lionés, colle o nome de Lyon", informoume antes de explicar que é unha técnica manual de estampado usada e que a fotografía era dos anos 40. Refojo é un sabio de procedementos artísticos. Aprendo cousas fascinantes escoitándoo. Os estampados fanse agora maioritariamente a máquina. A miña muller, Ana, e o meu fillo Antón levaron á práctica o método científico ensaiando a facer manteiga. O experimento saiu ben e agora Ana fainos manteiga na casa porque, seica, o xeito de elaboración é sinxelo e rápido. Préstame a manteiga doméstica porque ten un sabor fresco e directo: sabe máis a leite ca industrial. Calquera día me atreverei a dar un paso máis. Pedirei que a Ana que me cociñe unha sopa lionesa, que, con moitas outras en Francia, ten como sustento a manteiga. Mesmo concretarei o rogo animándoa a usar a súa manteiga artesá. O monarca polaco Estalisnao Lescinski, sogro de Luís XV de Francia, descubriu esa sopa en París, nunha fonda miserable. Tanto lle gustou que a popularizou na corte baixo o nome de sopa de cebola. O prato acabou sendo o pasaporte para deitarse cando se fora buscando a fin da noite a base de viño. Ese costume de consumila como culminación da esmorga fixo que o reprobador Alexandre Dumas escribise que a sopa lionesa era "moi querida polos cazadores, xente de mala vida e venerada polos borrachos".