QUINCE MIL PASOS DE PAPEL

A muller atou a miña saúde a unha desas pulseira negras que contan os pasos. Encargoume 15.000 diarios. Cando saín da casa, contra as nove, para levar a Antón ao colexio o ceo amosaba un gris continuado e frío. O vento, un O-NO sopraba a 1 km/h, polo que temín que nada barrería as nubes e non veríamos o sol en todo a xornada. O día era cincento, tristoño. Descendín dende o outeiro sobre o que está a miña casa, na traseira do Gran Hotel, ata Augas Férreas. Descendín á antesala do averno da Seguridade Social para solicitar unha tarxeta sanitaria europea que me permita soñar coa Viena na que Wittgenstein e Popper non chegaron milagrosamente a coñecerse, malia que enfiaban relacións tanxentes e entraban nos mesmos cafés nos que os matemáticos discutían teoremas complexos trazando números e raíces cadradas nas mesas de mármore. Soamente lles cadrou décadas despois. Foi para berrarse durante dez minutos nunha sala do Trinity College de Oxford (debería dedicar un número do Cabaret ao apaixoante El atizador de Wittgenstein, Editorial Península). Unha testemuña, Bertrand Rusell valorou que "Wittgenstein ten o orgullo de Lucifer". Cando eu estaba de volta e entraba no xardín que rodea o meu edificio, déuseme por mirar a pulseira: soamente levaba algo máis de 5.000 pasos. Houben de volverme. Non me apetecía pasear pola rúa a 8 graos e por medio de xente descoñecida entre a que espreitan algúns coñecidos aos que debo saudar. Refuxieime no bunker adorado que é a Biblioteca Nodal. Pasearía entre libros, decidín. Nada máis descender ao paraíso de papel, deime de fronte, visualmente, con En busca de la verdad de Thomas Bernhard, que vén de publicar Alianza Editorial. Collín o exemplar para lelo na casa, pero non podía volver porque soamente levaba 8.000 pasos cubertos. Deambulei cara ao centro. Na Praza da Constitución, ao pé da Fonte das Rás que parecen petrificadas por un engado de Andersen, vin a Darío Xohán Cabana. Albiscárao unha ducia de metros antes e andei tentado a cambiar de camiño porque a nosa amizade andaba destemplada. A culpa é miña, pero nesta longa tempada de temperaturas baixas botei en falta as leccións maxistrais que me improvisa Darío cando nos atopamos. Sen embargo, hoxe, avanzou cara a min escarallándose por telo elevado cerca de Dante Allighieri. Foi un alivio obter o seu perdón e mesmo me sorprendeu que me pedise que o acompañase ao coche. Ergueu a porta traseira, remexeu nunha caixa de cartón e tirou para min unha xoia: a súa nova tradución de A divina comedia (Edicións da Curuxa). Darío é un deses bohomes que se compoñen dun 30% auga e un 70% de xenerosidade.