AS VENTÁS ILUMINADAS NA NOITE SON UN MISTERIO

Ao saír do periodico, xa na noite densa, non había rapaces amándose no portalón de pedra lisa e penumbrosa do Colexio de Arquitectos, polo que, a falta de distracción, busquei a Lúa. Erguin a cabeza con ilusión, pero non a atopei sobre o edificio audazamente octogonal de Vázquez Molezún, como en tempos; nin sequera, brillando sobre o granate das pistas de atletismo nas que adestra Antón. Desprazárase ao leste, houben de procurala moi ao leste, entre o frío pulido do ceo. A Lúa que quece as almas en Lugo é a mesma que prende os amores nas novelas de Patrick Modiano. Pola mañá cadráronme condicións felices para poder ler a gusto: tiña o amencer, tres horas de soedade mansa a gastar e unha cafeteira botando fume como un alegre transiberiano correndo polo medio da chaira nevada. Lin Accidente nocturno, Anagrama, a xeito: dunha vez e gozándoa. Un rapaz busca unha muller que o atropelara por fortuna nunha noite atrás. O protagonista bota a novela buscando nela coa ansiedade coa que eu anceio a Lúa no camiño entre o periódico e a casa. O mozo percorre Montparnasse e a Cité Universitaire para desesperara antes de rematar na outra banda de París, en Porte Dauphine; en Rue de L'Alboni. Camiña a cidade nocturna, recoñecendo que "as ventás iluminadas son un misterio para min". O personaxe aspira a atrapar o amor porque sabe que non pode tirar o seu desexo feroz, a infancia, do pozo no que caeu. Nun momento da novela confésao ao modo de Henri Bergson, ao xeito de Marcel Proust, se o prefiren: "O esquecemento acaba de rillar lenzos enteiros das nosas vidas e, ás veces, minúsculas secuencias intermedias. E, nesa película antiga, o mofo do celuloide trae canda si saltos no tempo e nos dá a impresión de que dous acontecementos sucederon no mesmo día, mesmo que foron simultáneos".