O domingo pola mañá baixei pola leve caeira na que descende a rúa Galicia, por tras da miña casa. Aparcara o coche alí na véspera, pasadas as dúas da tarde, porque a miña rúa extraditaba coches buscando un descanso no mediodía. Movín o Renault Clío para ir buscar á Sara, a miña filla de doce anos, a clase de teatro e, ao regresar, o meu coche estaba de máis. Conducín ata o fondo da rúa perpendicular para deixalo mentres Sara quedaba coas amigas no grupo de Whatsapp. Na mañá seguinte, xa domingo, descendín pola rúa Galicia coa fin de buscalo. No extremo inferior da costa reparei en sangue, sangue disolta na auga que cuspira a furgonetiña acristalada de Urbaser, sangue coagulado coma se centos de células se abrazasen nunha bola de ping pong granate esmagada, sangue que seguía un regueiro coma se fose un destino inevitable e tráxico. Unha pelexa, supuxen. Unha pelexa salvaxe. Hai anos que non hai achegas de bois na zona de pubs cercana. A crise rematou coa violencia que a Policía non soubo encarar. Os rapaces teñen menos cartos que beber como alimento á irracionalidade precisa para partírense a cara. Volve o poder físico, temín ao ver sangue manada dun corpo. Talvez foi ocasional. Recollín o coche para deixalo na miña beirarrúa. Ao chegar a casa lin en El Progreso que unha rapaza colombiana se lanzara dende un segundo piso, unha ducia de metros máis arriba de onde eu aparcara, a cincuenta da miña casa, onde viven os meus fillos, tan cheos de vida. Pasadas as dúas, dicía El Progreso. Eu conducira polo lugar da caída pasadas as dúas. No asento ao meu caron ía Sara, feliz coa súas súas notas e as súas actuacións, e disfrutando xa das citas vespertinas coas amigas. O domingo conteillo, pero calei o sangue; faleille da rapaza que se sentiu horriblemente por estar viva e por estar soa asemade. Hai persoas que soportan a vida e a soedade ao tempo, non todas. A curiosidade polo futuro e as expectativas son o que nos manteñen vivos, pero unha rapaza extraviounas o sábado, pasadas as dúas da tarde.
Photo: Vivian Maier
