décembre 2014

    O CAZADOR DE BRUJAS británico do século XVII Matthew Hopkins descubriu un método infalible para desenmascaralas. As sospeitosas eran atadas fortemente a unha cadeira e lanzadas a un río ou un lago. Se afundían e afogaban eran inocentes; se flotaban, eran bruxas.Salman Rushdie describe así a súa imposibilidade de rectificar a ofensa que provocou nas autoridades relixiosas de Irán con Os versos satánicos. A anécdota figura en Joseph Anton (Mondadori), o libro autobiográfico no que conta os seus anos vivindo na... [Lire la suite]

  O domingo pola mañá baixei pola leve caeira na que descende a rúa Galicia, por tras da miña casa. Aparcara o coche alí na véspera, pasadas as dúas da tarde, porque a miña rúa extraditaba coches buscando un descanso no mediodía. Movín o Renault Clío para ir buscar á Sara, a miña filla de doce anos, a clase de teatro e, ao regresar, o meu coche estaba de máis. Conducín ata o fondo da rúa perpendicular para deixalo mentres Sara quedaba coas amigas no grupo de Whatsapp. Na mañá seguinte, xa domingo, descendín pola rúa Galicia... [Lire la suite]

  Dionisio Gamallo andaba por Madrid como pola casa, en zapatillas. Sempre levaba a cabeza fresca polos poemas de Rosalía de Castro e os pés quentes pola felpa. Cruzaba Ribadeo en zapatilla para comprar un brazado de perdiódicos. Camilo José Cela buscouno na súa vila natal cando camiñaba do Miño ao Bidasoa sen atopalo.     Gamallo deu clase en institutos de Madrid. As letras española e galega estaban escritas na cabeza na súa integridade. Unha tarde na que ventaba e chovía debuxou na casa o mapa do... [Lire la suite]

NON SEI SE foi vostede ver Interestellar. É unha historia de humanos asustados porque unha praga lles devora as colleitas,porque comisca o seu futuro. Para salvarse, buscan planetas a colonizar. A película trata de humanos colocando obstáculos á barreira que avanza silenciosa que son as horas. A vida é tan espectacular que ás veces nos cremos protagonistas de El show de Truman. Xuraríamos habitar grandes decorados de edificios con actores que interpretan a familia e os amigos. A emoción das superproducións é que ignoramos o final.... [Lire la suite]

 Os rapaces do instituto de Rábade mirábanme desconcertados cando lles falaba da vida a 150 quilómetros de distancia, vinte anos atrás, arredor do encoro de Grandas de Salime. Nenos sucando a néboa fría do inverno para iren á escola unitaria, unha parella discutindo por un remo extraviado, o porro como elemento nutricional dos adultos, Pepe lendo e lendo todos os libros dispoñibles sen mirar nin o título, Isabel coidando dos catro fillos coma unha manda de lobatos, os veciños suecos coas Volkswagen máis decoradas de pegatinas,... [Lire la suite]

Xosé Luís Barreiro Rivas fixo hoxe unha auditoría ao galego nun artigo. Afirma, con razón, que "el gallego no se pierde por culpa de los poderes públicos, sino por la creciente deserción de una sociedad que no siente el deber de hablarlo ni necesita la identidad que la lengua le proporciona". Ese apuntamento tan lóxico desemboca na temeridade: "La gente pasa de todo (sic) porque piensa que su idioma ya no es suyo, sino de una casta intelectual que tiene mil formas y motivos de aprovecharse de él". Aínda que como razoamento é... [Lire la suite]

  PATRICK MODIANO asegura en Accidente nocturno (Anagrama) que «os olores son o que resucitan mellor o pasado». Discrepo. O gusto é máis eficaz ca o olfacto. O gusto saborea as palabras para extraerlles as lembranzas —as felices, as dramáticas, as emotivas—, con maior intensidade. O bo gusto. As persoas tendemos a procesar os episodios que nos marcan na lingua materna. Ben sabemos dende hai tempo que Galicia é un país sen futuro, que as reservas do noso porvir están en Lavacolla ou mesmo no Sá Carneiro, dende onde voan... [Lire la suite]

Tarde de cine con Sara e Antón onte. Fomos mirar Interestellar. Fascinante lección sobre o Ser o Tempo. Non deixo de lembrar a Heidegger en toda a proxección. Os protagonistas son seres tratando de escapar ás horas que os matan para continuar vivindo. O filme ten mesmo algúns desvíos pedagóxicos no guión que se agradecen porque explica dun xeito comprensible os buratos negros, os buratos de verme e as catro dimensións (ancho, alto, fondo e tempo), á que engaden a gravidade como quinta. O meu pai era físico, pero eu non paso de... [Lire la suite]

Unha norma elemental nunha entrevista é non permitir que o entrevistado cha guíe. Debes ser ti quen decida os temas que tratades e o xeito no que os tratades, mesmo se tes que ser impertinente e interromper o discurso. Nunca fago excepcións. Ben, si, exclúo da norma a Darío Xohán Cabana. Eu lanzo unha primeira cuestión, nada orixinal, algunha obviedade para colocar o estrado, e deixo que Darío improvise a lección maxistral. A clase de onte foi sobre Dante co gallo da súa segunda tradución de A divina comedia, con excursións a... [Lire la suite]

Ao saír do periodico, xa na noite densa, non había rapaces amándose no portalón de pedra lisa e penumbrosa do Colexio de Arquitectos, polo que, a falta de distracción, busquei a Lúa. Erguin a cabeza con ilusión, pero non a atopei sobre o edificio audazamente octogonal de Vázquez Molezún, como en tempos; nin sequera, brillando sobre o granate das pistas de atletismo nas que adestra Antón. Desprazárase ao leste, houben de procurala moi ao leste, entre o frío pulido do ceo. A Lúa que quece as almas en Lugo é a mesma que prende os... [Lire la suite]