Morreu Alvite. Era un deses galegos sornentos e de escrita aseada que tanto aprecian en Madrid. O galleguiño failles chiste lido e non escoitado. Acontece o contrario cos andaluces, dos que soamente se rin polo acento e polo humor gargantuesco; non cando escriben, que se lles pon cara de asistir en representación da casa ao enterro dun tenente de alcalde, como lle pasa a Muñoz Molina. Houbo unha década aí atrás en que ler a unha vez ao día Alvite era un hábito, coma comer tres laranxas diarias e lavar tres veces os dentes. Acabando un mes de novembro, cansei das súas louras satánicas, dos seus policías que deixan as extras nocturnas en Ducados e dos señoritos que buscan o amor dos estibadores cunha cámara de Super 8 modelo Fassbinder. Levaba tempo sen lelo. El levaba tempo sen escribir. Umbral non escribe dende hai anos e nunca deixo de buscalo nos arquivos. Por iso non me interesan os Giovane Canibale que lle espellan o estilo e lle remedan o spleen nos xornais de Madrid. Alvite mesmo se me esquecera, coma se a súa doenza fose unha molestia reumática que se cura con duchas Vichy nun balneario. Pero morreu. As imaxes cesaron para Alvite, que escribiu Saul Bellow cando se lle marchou o seu amigo Allan Bloom. Creo que non minto se afirmo que todos o fomos deixando so, sentado nunha butaca do salón nunha desas tardes de verán na que toda a familia sae ata a medianoite. Fomos inxustos. Non estivemos á altura do seu talento.
Photo: Weegee na súa oficina móbil.
